เทพธิดาอเวจี

24 กุมภาพันธ์ 2552 12:26 น. - comment id 955155

โอ้ย เศร้าจังเลย อ่านแล้วหดหู่ใจจัง
อย่าท้อแท้นะค่ะ กระต่ายพระจันทร์ก็คงคิดถึง
กระต่ายไพรเหมือนกัน  คุณเคยได้ยินคำว่า
รอผมอยู่บนนั้นนะ ผมจะขึ้นไปหาคุณเอง
แรงความรักทำให้คนเราสามรถทำทุกอย่าง
ได้ ถ้าคุณมีรักจริงก็ต้องปีนไปหาคนที่คุณรัก
ให้ได้ คุณรู้มั้ยว่าคนอยู่ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว ไม่มี
ใครกล้าขึ้นไปหรอก แต่ใครจะเป็นผู้กล้า
ที่ช่วยเจ้าหญิงลงมาจากหอคอยอันหนาว
เหน็บได้ละ คุณคิดว่าคุณกล้าพอหรือเปล่า

ศกุนตลา

24 กุมภาพันธ์ 2552 12:35 น. - comment id 955157

จันทร์เอ๋ยจันทร์ที่ลอยเด่นฟ้า
จะมีน้ำตาหลั่งมาเหมือนฉันบ้างไหม
...เหงาได้ใจ จริง ๆ จ๊ะ...

จะไม่เด็ด

24 กุมภาพันธ์ 2552 12:59 น. - comment id 955165

เป็นบทชมจันทร์ที่ไพเราะมากครับ...อ่านแล้วอยากเป็นกระต่ายไพร..อิอิ

ทะเลดาว

24 กุมภาพันธ์ 2552 13:39 น. - comment id 955172

ชอบบทกลอน ครวญคิมหันต์...สวยงามจังค่ะ....

ชอบเพลง จันทร์ ของโจ้เพลงนี้ด้วยอ่ะค่ะ...

ฤๅ..รักฉันจะเป็นเพียงความฝัน..ไม่มีวันนั้น....

somebody

24 กุมภาพันธ์ 2552 13:53 น. - comment id 955186

บางครั้งการเฝ้ามองอยู่ห่างห่าง
ดูแลอย่างห่วงห่วง
และมีแต่ความรู้สึกดีดีให้กับใครสักคน
ก็เป็นสุขใจพอแล้ว
จัดวางตัวเองให้อยู่ในทิ่ทางที่เหมาะสม
ก็เป็นสุขค่ะ

ปลาปั๊กกาเป้า

24 กุมภาพันธ์ 2552 14:17 น. - comment id 955191

เป็นกระต่ายไพร ไม่เป็นไร

แต่อย่าเป็นกระต่ายตื่นตูมละกัน

หุหุ

โคลอน

25 กุมภาพันธ์ 2552 13:56 น. - comment id 955640