เห็นท้องฟ้าสีครามเหมือนทะเล หลังสิ้นเสียงขับเห่ของลมคลื่น ตะวันน้อยน่ารักลุกขึ้นยืน ทักทายผืนแผ่นดินด้วยสีทอง ละเลียดหิมะขาวคั่นขอบฟ้า หลังฝนหล่นลงมาล้างหม่นหมอง ถักเป็นพรมผืนใหม่ขาวชวนมอง โอบประคองผืนเขาและผืนดิน ตะวันบรรเลงรักระบายสี มอบไมตรีจากใจให้หมดสิ้น อ้อนเสียงสัตว์น้อยใหญ่ให้ได้ยิน นกน้อยบินประดับภาพทะเลฟ้า หลังน้ำฝนหล่นลงชโลมโลก ความทุกข์โศกก็สูญสิ้นทุกแหล่งหล้า เหมือนความสุขมาเยือนอีกครั้งครา นี่แหละภาพมายาแห่งชีวิต
เชษฐภัทร วิสัยจร 21 ก.พ. 2552 22:10 น. - ID 123462 
1602
2
0
22 กุมภาพันธ์ 2552 06:19 น. - comment id 954002
อ่านกลอนนี้แล้ว โปร่งในหัวใจ....
22 กุมภาพันธ์ 2552 16:40 น. - comment id 954116
แวะมาเยี่ยมอ่านกลอนที่ทรงคุณค่าครับ
แก้วประเสริฐ.
22 กุมภาพันธ์ 2552 17:31 น. - comment id 954140
เอ่อ เชษฐภัทร ก็นึกอะไรได้ก็เขียน เขียนได้เขียนดี อ่านก็เลยดีไปด้วย เข้าใจมายาแห่งชีวิต จริงๆก็คือธรรมชาติธรรมดานี่แหละ ตถตา คือ มันก็เป็นเช่นนั้นเอง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
