คำสอนหลวงปู่ ตอนที่๒

กวีบ้านไร่

คำสอนของหลวงปู่ฯ ตอนที่๒
@ กลางไพรี ที่แสนไกล ไปไม่ถึง
เปรียบดังหนึ่งใกล้ใจไปไม่เห็น
ยิ่งอยู่ห่างยิ่งรู้ ดูประเด็น
เห็นไม่รู้ รู้ไม่เห็น เป็นปรัชญา
@ อย่าหลงตน หลงตัวว่าอวดอ้าง
เก่งทุกอย่าง วางตัว ใหญ่ดั่งภูผา
คนเขาเก่ง ไม่พูดอวดวาจา
อวดวิชาคือนคนโง่ โอ้อวดตน
@ อีกคำพูด ควรสงวนอย่าพูดพร่ำ
สงวนคำ อย่าฟุ้มเฟือย จะขัดสน
เพราะวาจา พาเป็นดาบ คาบฆ่าตน
มีหลายคนจนตัว เพราะวจี
@ วาจานี้ ไม่มีแขน  ไม่มีขา
หลุดออกมา ยากจะคืนมาเข้าที่
ก่อนจะพูดควรคิด ดูดีดี
ว่าควรที่จะพูด หรือ หยุดฟัง
@ อีกอย่างนั้นคือ ตัวตน ทั่วตนนี้
พักดูที มองมาหวน ดูกลับหลัง
ว่ารังแก เจ้าร่างกายเกือบจะพัง
ที่เหลือยัง หยุดอย่า มารังแก
@ เมื่อตริตรองมองดู อย่างท่านว่า
หวนเวลา กลับคืนช่างจริงแท้
เพราะตัวเรา เผาตัวตน ไม่สนแคร์
มารังแก ตัวเรา ด้วยเราเอง
@ รังแกหนึ่งหรือ  คือกินเหล้า 
เอาของเมาเข้าตัว มาข่มเหง
เมาจนอ๊วก โอ๊กอาก ไม่ยามเกรง
เป็นนักเลง พาตัวชั่วอัปรีย์
@ รังแกสองหรือ คืออยากได้
อยากมีใช้ มีอยากมีจ่าย พากู้หนี้
หากอยากได้ก็รูดบัตร รับทันที
แต่ที่มีคือหนี้สิน บันทอนใจ
@รังแกสามหรือ คือการพนัน
สนุกมัน ไม่รู้ตัว มัวซื้อฝัน
ทั้งไฮโล ไพ่ หวย ซวยทั้งนั้น
พอรู้ทันก็หมดตัว เพราะมัวเมา