คำสอนหลวงปู่ ตอนที่๑

กวีบ้านไร่

@ เมื่อคิดเพ่ง เล็งร่าง  วางจิตตั้ง
จิตเริ่มหยั่ง ใจเริ่มนิ่ง ทิ้งความฝัน
นั่งสงบ พบความสุข ทุกข์ดับพลัน
ลมเข้านั้น คือพุทธ บริสุทธิ์ใจ
@ ในพะวัง ฟังจิต  คิดสงบ
นิมิตพบ ความจริง คลายสงสัย
ว่าชีวิต ที่เห็น เป็นอย่างไร
เพื่ออะไร เพื่อใคร ให้รู้ทัน
@หนึ่งที่เห็น เป็นร่าง ที่สวยยิ่ง
เป็นร่างหญิง ที่สวย ชวนให้ฝัน
ร่างเริ่มเหยี่ยว เรี่ยวแรงหด ลดลงพลัน
จนเธอนั้น สิ้นลม ล้มทันที
@ เมื่อนั่งคิด ปริศนา น่าสงสัย
ที่สิ้นใจ ทิ้งร่างอันสวยนี้
เพราะชีวิต ที่ไร้ลม พรมชีวี
สุรภี พรมร่าง ก็เหม็นพลัน
@ หรือคือนี่ ที่เตือนให้ส่องรู้
มีชีพอยู่ อย่าประมาท จะขาดขันธ์
เพราะชีวิตเรานี้ มีค่าอนันต์
อย่าใช้มันฟุ้มเฟือย เลื่อยเลื่อยไป
@ หนึ่งที่ว่า จะพาชีพ ให้หม่นหมอง
ผิดครรลอง ครองธรรม ให้แก้ไข
สิ่งที่ว่าอย่าให้เข้ามาครองใจ
คือเมรัย ข้อ ๕ อย่ามาใกล้เลย
@ สองที่เห็น เป็นน้ำไหลสงบ
จนได้พบหมู่มัจฉา พาเฉลย
หรือนี่คือ หนทาง อย่าละเลย
ให้เปรียบเปรย เป็นดังแก้ว แววงดงาม
@ น้ำที่เห็นสวยใสบริสุทธิ์
เห็นเป็นพุทธองค์ น่าเกรงขาม
นั่งสงบพระพักตร์ช่างงดงาม
แต่พอตามไปกราบกลับหายไป
@ ในใจจึงคิด ปริศนานี้
บอกนทีที่เห็น เป็นสงสัย
คือความเงียบสงบ ที่มีอยู่ในใจ
ที่หายไปเพราะ ความร้อนใจเรา
@ เหมือนท่านบอก ม้าสีหมอก  หากขึ้นขี่
ช้านาที อย่าเร่งรีบ จะอับเฉา
หากรีบร้อน เหมือนไฟโหมใส่เรา
ให้นำเอาเงียบ ตริตรอง แก้ข้อข่องใจ
@ สามที่เห็น เป็นเศรษฐี ที่มีสุข
ท่านสนุก ใช้ทรัพย์ ชวนสงสัย
เห็นเงินทอง มากล้นหมดลงไป
บ้านหลังใหญ่กลับหดเล็กลงพลัน 
@ นั้นให้คิด ตริตรองอย่างถี่ถ้วน
ทุกสิ่งล้วนอนิจจัง อย่าหลงฝัน
มีทรัพย์ และชีวิต สงสารมัน
อย่าใช้กันฟุ่มเฟือย เลื่อยตามใจ
@ ให้คิดเห็นในวันที่มันหมด
จะรันทด หม่นหมอง ต้องแก้ไข
พาความทุกข์รุกล้ำกล่ำกลืนใจ
กว่าจะได้สติ ต้องคิดนาน
 "เห็นแต่ไม่รู้  รู้แต่ไม่เห็น"  
คำสอนของหลวงปูจันทา วัดป่าเกษมสุข ปราจีน 
กวีบ้านไร่
คองโก อัฟฟริกา
๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒