๏ เราหยุดกำ หยุดเดิน มานานแล้ว มีดวงแก้ว สุกใส ไว้เป็นเพื่อน คอยชี้ชัด ส่องสว่าง พรางย้ำเตือน ว่าให้เบือน ออกไป ไกลหนทาง เราหยุดใจ ที่ถลำ มานานแล้ว แต่ดูแวว คอยตาม ไม่หายห่าง โมหะจริต ครอบงำ มิวายวาง คงอยากเฉือน ฉีกร่าง ให้วายชนม์ เราหยุดยื้อ แย่งใจ มานานแล้ว ขอคลาดแคล้ว ความใน ที่สับสน ผันผ่านไป จงไป ไม่กังวล ไม่ดิ้นรน ไข่วคว้า มานมนาน เราหยุดฝัน วันเก่า มานานแล้ว เมื่อมันไร้ วี่แวว แล้วอ่อนหวาน เลยส่งไป ห่างใจ ไม่ต้องการ ขอวันวาน สลายไป ในทันที ๚๛ ~ใจเราหยุดโมหะจริตมานานแล้ว..
ใยไหม 3 ธ.ค. 2551 00:29 น. - ID 120998 
2203
3
0
3 ธันวาคม 2551 07:59 น. - comment id 920740
หยุด บทกลอนที่แฝงด้วยเนื้อหาและคุณค่ะ ในการดำเนินชีวิตดีมาก ขอบคุณสำหรับเนื้อหาดี ๆ ที่นำเสนอค่ะ...
3 ธันวาคม 2551 14:28 น. - comment id 920886
หยุดเมื่อไหร่ก็สงบเมื่อนั้นเนาะ
8 ธันวาคม 2551 11:48 น. - comment id 922169
เราหยุดฝันวันเก่านั้นได้...ไม่ต้องอาวรณ์..แต่ยังไงก็ขอฝันในวันข้างหน้านะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
