ฉางน้อย

3 ตุลาคม 2551 16:15 น. - comment id 901722

.........เก่งเน้อ............

เทพธัญญ์

3 ตุลาคม 2551 15:50 น. - comment id 902045

สุดยอดครับ  แวะมาอ่านกลอน

มายอามีน

3 ตุลาคม 2551 18:56 น. - comment id 902109

อินสวน

3 ตุลาคม 2551 20:09 น. - comment id 902138

สวัสดีครับ....
หากช่วยกันจริงจังคงยังไม่สายกระมังเนาะ

ลูกกลิ้ง

3 ตุลาคม 2551 20:11 น. - comment id 902139

ฟ้าพิโรธลงโทษโกรธมนุษย์
เพราะไม่หยุดผุดสร้างแต่เสียหาย
จ้องจะล้างถางกันให้วุ่นวาย
มุ่งทำลายหายนะมิละเลย

เฌอมาลย์

3 ตุลาคม 2551 21:51 น. - comment id 902179

อรุโณทัย

3 ตุลาคม 2551 22:10 น. - comment id 902186

คงไม่สายละมัง...ถ้าคิดที่จะเริ่มต้นใหม่ในสิ่งที่ดี ๆ

ฝนทอง

3 ตุลาคม 2551 23:04 น. - comment id 902206

ฟ้า...จะไม่โกรธพิโรธร้อง
ฟ้า...ไม่หมองหม่นมัวและโศกเศร้า
ฟ้า...จะปรานี ซึ่งมนุษย์คือเรา
ฟ้า...จะไม่เฝ้าทำลายให้หายนะ

หากมนุษย์หยุดสร้างทางแห่งความเสื่อม
จิตใจเปี่ยมเมตตาตามจังหวะ
แห่งธรรมชาติที่เป็นไปและลดละ
ไม่จ้องจะล้างล้มให้จมดิน

นรศิริ

4 ตุลาคม 2551 05:03 น. - comment id 902227

อ่านบทกลอนของคุณทีไรซึ้งจริงๆช่างเข้าถึงอารมณ์กลอนและตัวผู้เขียน เขียนด้วยความร
รู้สึกจริงๆหายากค่ะบทกลอนแบบนี้ชอบค่ะไพเราะจัง

กันนาเทวี

4 ตุลาคม 2551 06:51 น. - comment id 902239

ขอบคุณค่า  ดินหรือโลกคือที่อาศัย
เขาไม่รักษ์ดิน  ป่า   น้ำ  ภัยพิบัติ
ย่อมเกิดขึ้น  แน่นอน

อรุณสุข

5 ตุลาคม 2551 14:19 น. - comment id 902537

เยี่ยมครับ..
กลอนงดงามเหลือเกิน..

ครูกระดาษทราย

7 ตุลาคม 2551 10:08 น. - comment id 903016

ยังไม่สายค่ะ
มาช่วยกันรักษาสมดุลให้โลกเรา
ปลูกต้นไม้มาก ๆ เพื่อความสดชื่นของผืนดิน