๏ หากคนใดไร้รักเหมือนจักรกล มากผู้คนก่นด่าดุจว่าบ้า แสนประหลาดขลาดเขลาไม่เข้าตา ดังศิลาป่าไพรไร้วิญญาณ ๏ อันคนนั้นครั้นถามไปตามเรื่อง จึ่งรู้เปลืองเรื่องรักไม่ยักหวาน แม้นจินต์ปองต้องช้ำกล้ำกลืนนาน ทรมานวานวันทุกครั้นไป ๏ แล้วจะรักหนักตัวชั่วชีวี หรือวางห่างกายีให้สดใส แม้นความเหงาเข้ามาถามหาใจ บทกวีพฤกษ์ไพรปลอบประโลม ๏ จึงไม่แปลกหากคนไม่หวังรัก เพราะประจักษ์รักแน่แท้ยาขม ธรรมดาสามัญของคนตรม ไม่ภิรมย์ตรมแล้วจำจำขึ้นใจ ๏ กระท่อมน้อยร้อยดาวสกาวแสง ดื่มน้ำทิพย์ฟื้นแรงให้สดใส ดนตรีกานต์ขานขับสดับไพร นี่กระไรคือรักฉันใฝ่ปอง๚ะ๛
12 สิงหาคม 2551 21:24 น. - comment id 879375
ครับพี่ไหมแก้วฯ รักแม่ดีที่สุด
9 สิงหาคม 2551 18:14 น. - comment id 884375
ขอบคุครับคุณครู
9 สิงหาคม 2551 18:28 น. - comment id 884381
แวะมาอ่านกลอนรักจึงใฝ่ ไม่ใส่ใจในรักที่ขื่นขม ไม่สนใจในรักที่ตรอมตรม แต่นิยมธรรมชาติดาษดา
9 สิงหาคม 2551 19:08 น. - comment id 884389
อ่านแล้วน่ารักดีคะ คงกลัวที่จะรัก แต่รักแล้วคงไม่กลัวนะคะ
10 สิงหาคม 2551 00:25 น. - comment id 884475
แวะมาทักทายกลอนน่าอ่านครับ
10 สิงหาคม 2551 03:00 น. - comment id 884484
รุ่งอรุณของรักธรรมชาติ อรุโณทัยวาดหวังดังประสงค์ พิมญดาว่าแล้วทระนง ชนะชัยช่างคงมิตรไมตรี
11 สิงหาคม 2551 14:27 น. - comment id 884781
แด่ น้องกฤตฯ อย่างนี้รักแม่ดีกว่า แม่ของเราไม่ใช่แม่คุณเนาะ