เมื่อภาษาไทย อาจเหลือไว้เพียงในตำนาน

วิจิตรวาทะลักษณ์

        เมื่อโลกา  อภิวัฒน์  วิบัติหล้า
จนตรีตรา  ผ่านไทย  ในบัดนี้
เอกลักษณ์  แห่งภาษา  ในธานี
ถูกย่ำยี  ด้วยหัวใจ  ไทยด้วยกัน
	          เอกลักษณ์  เอกราช  ประกาศโลก
นับเป็นโชค  เรามีค่า  ภาษาสรรค์
แต่คนไทย  ไม่เห็นค่า  ว่าสำคัญ
คิดว่ามัน  เรื่องเล็กน้อย  ปล่อยกันไป
	          ภาษาพูด  เอามาใช้  ในการเขียน
ตัวสะกด  เริ่มเพี้ยน  เปลี่ยนกันใหม่
พจนา  นุกรม  ไม่สมใจ
ฉันจะคิด  คำใหม่  ใช้กันเอง
	          พยัญชนะ  สระ  ตัวสะกด
ถามเด็กไทย  ไม่รู้หมด  ลดความเก่ง
แต่ภาษา  คำแสลง  แย่งกันเอง
ฉันก็เก่ง  ใครก็เก่ง  เบ่งไม่อาย
	          บ้างอาจมอง  ว่าปัญหา  น่าเล็กนัก
มิได้หนัก  จนไทยจม  ล่มสลาย
เมื่อเติบโต  คงเรียนรู้  อยู่ทุกราย
ถึงความหมาย  ของภาษา  ว่าใดควร
	          แต่หากมอง  ลงไป  ลึกหลายด้าน
ถึงผลการ  ใช้ภาษา  น่านึกหวน
เมื่อวันนี้  เราใช้ไป  ไม่เหมาะควร
แล้วพรุ่งนี้  จะดีล้วน  ได้อย่างไร
	          อนาคต  เด็กไทย  ใยแยกรู้
คำที่อยู่  ถูกผิด  คิดได้ไหม
เมื่อวันนี้  คนขึ้นชื่อ  ว่าคือไทย
ก็ยังใช้  ภาษา  น่ากังวล
	          ภาษาไทย  แต่คนไทย  ยังใช้ผิด
มันน่าคิด  อนาคต  ปรากฏผล
ว่าภาษา  เคยเลิศลักษณ์  ประจักษ์ชน
อาจร่วงหล่น  อยู่เคียง  เพียงตำนาน