ใบไม้เเล้งแห้งเหี่ยวคาเรียวก้าน เปลี่ยนเขียวเป็นน้ำตาลผ่านเเดดฝน มิอาจต้านลมพัดหยัดยืนตน ปล่อยตัวหล่นดิ่งดับซบกับดิน เหลือต้นไม้ใบร่วงประท้วงฟ้า ที่หลงลืมสัญญาสัจจาสิ้น เคยยื่นหยาดฝนพร่ำชื่นฉ่ำริน กระทั่งหินซึมซับค่าความอารี บัดนี้โลกทั้งโลกนอนโศกเศร้า หวาดกลัวความร้อนเร่าเข้าแทนที่ ระเเวงความทุกข์ยากที่มากมี กังวลวันพรุ่งนี้ที่กรายมา ฟ้าโต้ตอบข้อกล่าวหาสารพัด ตนมิลืมคำสัตย์จรัสค่า เเต่น้ำมือคือทางสร้างน้ำตา กงกรรมย่อมห้อมหาถ้าก่อเวร มนุษย์คือมือปืนโหดล้างโคตรป่า ความสมดุลแห่งชีวาถูกฆ่าเข่น ความถูกต้องเอนเอียงจนเบี่ยงเบน กฎและเกณฑ์ถูกฆ่าอย่างทารุณ สิ่งเเวดล้อมเป็นพิษวิกฤติหนัก ยากเกินจักอ้อนฟ้ามาเกื้อหนุน มนุษย์หมายเเต่จะเนรคุณ ก็คุ้มทุนที่จะประสบภัย ต้นไม้ช้ำทำใจไม่โต้เเย้ง ปล่อยใบเเห้งสู่ดินสิ้นเงือนไข อย่างน้อยถ้าสุดท้ายต้องตายไป ตนย่อมไม่ถึงแก่กรรมเพียงลำพัง
เกิดมาดำ...ทำพรือได้ 8 ก.ค. 2551 00:22 น. - ID 116812 
1186
0
0
8 กรกฎาคม 2551 12:01 น. - comment id 870571
แด่คนตัวดำ
8 กรกฎาคม 2551 14:26 น. - comment id 870629
คำตอบฟ้าแต่คนใต้ฟ้าไม่ค่อยจะฟังคำตอบนี่สิคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
