ธรรมกวี

AYAME

สวัสดีเพื่อนทุกคน 
กลอนนี้อายะได้อ่านจากหนังสือชื่อหลักมนุษยศาสตร์ ของ ผศ. นภาจรี นำเบญจพล อาจารย์ของอายะเอง มีเนื้อหาที่สอนใจเยาวชน อยากให้ทุกคนได้อ่าน
ช่วยเม้นท์กลับด้วยนะ ว่าเป็นไงมั่ง
 "อติจิรัง นิวาสะนะ ปิโย ภะวะติ อัปปิโย
เพราะอยู่ด้วยกันนานเกินไปคนที่รักมักหน่าย
รักเยาว์วัย...ใสซื่อ...บริสุทธิ์
เปรียบประดุจ...สีชมพู...ดูอ่อนหวาน
เมื่อสิ้นนา...หน้าแล้ง...จึงแต่งงาน
อยู่กันนาน...หลายปี...สีเริ่มจาง
        สิบห้าปี...ที่ผ่าน...ทำงานหนัก
        ขาดรสรัก...สดสี...ที่เคยสร้าง
        ความรักจึง...เหลือแบบเพื่อน...แต่เลือนลาง
        ชมพูพราง...ลบเลือน...ไม่เหมือนเดิม
"อยู่กันนาน...เกิอนไปนัก...รักจึงหน่าย
ขาดรสกาย...กามคุณ...มาหนุนเพิ่ม
จะพูดจา...ก็ตัดคำ...คอยซ้ำเติม
ชังมาเสริม...สร้างส่ง...สงครามเย็น
         สีชมพู...ดูเลือนลาง...เป็นด่างสี
         จุดดำที่...แต้มแต่ง...ระแวงเห็น
         เริ่มเปลี่ยนแปลง...จากสี...ที่เคยเป็น
         ประจักษ์เช่น...พุทธพจน์...บทพระธรรม "
หน้า 714
ช่วยคอมเม้นท์ด้วยน้า ขอบคุณมากๆๆ
มีอีกบทกลอนนึงล่ะ
อยากจะฝากไว้
เพราะพออ่านแล้ว มันตรึงใจจริงๆ
เป็นบทกลอนจาก ผศ. นภาจรี นำเบญจพล  อีกเช่นเคย
แต่งกลอนเก่งมาก สักวันอายะจะต้องเก่งๆแบบนี้ให้ได้ ฮ่าๆๆ
ฝึกต่อไป
 "ดวงใจในฝัน"
ความรักที่ หญิงหนึ่ง พึงมีให้
คือหัวใจ ทั้งดวง จากห้วงฝัน
เฝ้าคอยต่อ ใจสมาน ประสาน สัมพันธ์
รอถึงวัน พบหน้า ทุกนาที
      หลงละเมอ เพ้อลูบ จูบอักษร
      อ่านบทกลอน ลำน้ำ ช้ำเหลือที่
      ดวงใจห่วง มั่นรัก ด้วยภักดี
      เขาจะมี วันรู้ไหม นะใจเรา
รอพบเขา ในฝัน วันละนิด
หวังสนิท เสน่ห์หวาม ด้วยความเขลา
ในฝันมี รักแอบ มาแนบเนา
สวาทเร้า ใจหวิว พลิ้วตามเพลง
      ร่ายลีลา พญานก วิหคเหิน
      เนื่องดำเนิน เพลินไพร ในร้อนเร่ง
      กระเส่าเสียง สำเนียงสวรรค์ เริ่มบรรเลง
      หวานวังเวง เอื้อมหา คว้าหมู่ดาว
กระซิบสั่ง เสียงซึ้ง คิดถึงนัก
มาฝากรัก ในฝัน กระสันสาว
เสียงซอแผ่ว พลิ้วผ่าน ม่านตาพราว
ราคีคาว เพียงฝัน ยังหวั่นใจ
      ขอพบเพียง ในฝัน วันละนิด
      ต่อชีวิต วันต่อวัน รอฝันได้
      แม้ความจริง ทรมาน สักปานใด
      ขอเพียงได้ มีสิทธิ์ฝัน เท่านั้นพอ 
หน้า648
อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะ คอมเม้นท์ให้อาจารย์ของอายะด้วยล่ะ
เรื่งบทกลอน  อายะคิดว่า ดีมากอ่ะ เดี๋ยวอายะ แต่งมาให้ทุกคนได้ชมมั่งนะ