เวิ้งว้างบนทางเปลี่ยว

ฟา

     เมื่อตั้งจิตแน่วแน่จะเดินหน้า
สู่สิ่งสุดปรารถนาในภพนี้
แต่ละก้าวย่างเดินความวุ่นมี
เวลาอีกกี่ปีจะพ้นไป
     ยิ่งเยี่ยงเท้าสาวไปในทางเปล่า
มีแต่เราตัวเราหรือไฉน
โอ้มิ่งมิตรมากมายใครต่อใคร
หามีไม่สัญจรไปร่วมเส้นทาง
     ยิ่งเดินมาเรื่อยเรื่อยเมื่อลึกเข้า
รอบกายมีเพียงเงาที่เคียงข้าง
ใจหนอใจจะโทษจิตคิดครวญคราง
ช่างเวิ้งว่างเหลือกระไรเปลี่ยวใจจริง
     มีเพียงแสงแห่งธรรมคอยค้ำจิต
ในครั้งคิดทอดใจกับหลายสิ่ง
ฝ่ากระแสแห่งวิกฤติมาได้จริง
ก่อนจะถูกกิเลสสิงจนซูบเซียว
     มาบัดนี้ก้าวไกลทางสายใหม่
แต่ไฉนมองไปนั้นแสนเปลี่ยว
ราวกับว่าโลกเหลือเราเพียงคนเดียว
ช่างโดดเดี่ยวหวาดหวั่นระแวงใจ
      หลายครั้งคราจิตอ่อนมีคลอนคลืน
ต้องคอยฝืนรั้งกันเกือบไม่ไหว
มันหนักหน่วงเหลือคณาแทบปราชัย
ต้องต่อสู้กันไปจนสุดแรง
     แม้ต้องก้าวต่อไปบนทางเปลี่ยว
จะแลเหลียวทางไหนก็ว่างเปล่า
ไม่ย่อย่นท้อแล้วหนอใจเรา
จะเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวไม่เป็นไร
     ขอมีเพียงพระธรรมคำสั่งสอน
ทั้งตื่นนอนก่อนหลับเวลาไหน
ระลึกตนรู้สติทั่วกายไป
จะทุกข์เข็ญเช่นไรให้เห็นกัน
     เพื่อขอพ้นพ้นเหตุแห่งกองทุกข์
จะมากสุขไม่มีเลยคงไม่หวั่น
ขอเพียงดับดับทุกข์ลงทุกวัน
กี่ทางเปลี่ยวก็ไม่หวั่นจะก้าวเดิน