สิ้นวิญญา..มลาบรี

อินสวน

	   จากคนป่า เป็นมา มลาบรี 
เดิมเรียกผี ตองเหลือง เรื่องเล่าขาน
อยู่อาศัย ในป่า มาช้านาน
ไร้หลักฐาน แน่นอน เร่ร่อนไป
	   ใช้กิ่งไผ่ ใบไม้กอง ป้องแดดฝน
ไม่กังวล เสื้อผ้า อาภรณ์ใส่
ตะแหย้ดปิด ผลผลิต เปลือกใบไม้ 
สองถันใหญ่ ทรามวัยเผย ไม่เคยอาย
	   มีความรู้ ปราดเปรื่อง เรื่องไม้ป่า
สมุนไพร หยูกยา รักษาหาย
ไล่สัตว์ล่า เสาะหา หน้าที่ชาย
ไม่ดูดาย หญิงตักน้ำ หลามเผือกมัน
	   ไม่รู้จัก หลักการ กสิกรรม
ไม่รุกล้ำ ทำลายป่า พนาสวรรค์
เชื่อเซ่นไหว้  ไม้ใหญ่ ได้ผูกพัน
บุรุษบรรพ์ ผีป่าเขา มาเนานาน
	   มีดนตรี ประโลมใจ ใบไม้เป่า
และขลุ่ยเลา ลำไผ่ ไล่เพลงหวาน
ใครแปลกหน้า มาหา พารนราน
จะพบพาน เพียงเพิงร้าง หายห่างจร
	   ต่อมามี พรานไพร จากในเมือง
เจอตองเหลือง ไล่ต้อน ตอแยก่อน
เริ่มเปิดเผย คุ้นเคย เลยขั้นตอน
ความซับซ้อน ถูกแทรกแซง เปลี่ยนแปลงไป
	   ชนพื้นเมือง ตองเหลือง เริ่มคบหา
มีสินค้า มาแลก สิ่งแปลกใหม่
ไม่รู้จัก มูลค่า เงินตราใช้
แล้วแต่ความ พอใจ ไม่ระแวง
	    อนิจจา มลาบรี ที่แสนซื่อ
เดี๋ยวนี้คือ รอยเศร้า ที่เว้าแหว่ง
ถูกรุมทึ้ง ดึงแทะ และทิ่มแทง
เลือดเหือดแห้ง แล้งวิญญา  มลาบรี........