ไม่มีโซ่เส้นใดรั้งให้อยู่ แต่ ตัวกู ของมึงตอกตรึงมั่น และตัวมึง ของกู ก็คู่กัน สมมติความสัมพันธ์ฉันกับเธอ แม่น้ำยังเชื่อมโยงถึงโค้งฟ้า นกก็ย่อมพึงพาฝูงปลาเสมอ อาจมเลี้ยงพืชผลเฝ้าปรนเปรอ ย่อมพบเจอเกสรทองของดอกบัว ตราบความเงียบเหงาหงอยคอยตวาด ตะวันอาจดับแรงแสร้งมืดสลัว เมื่อความกล้าก่อร่างสร้างความกลัว ความเลวชั่วจึงก่อร่างสร้างความดี เขยื้อนความเคลื่อนไหวในความนิ่ง เชื่อมทุกสิ่งโยงใยไปทุกที่ ความรู้สึกเพียงเสี้ยววินาที อาจยืดยาวขยับหนีเป็นปีเดือน คล้ายสายโซ่เส้นใหญ่มองไม่เห็น ที่ผูกเน้นตอบรับแรงขับเคลื่อน มันคอยถามคอยทักคอยตักเตือน ทุกสิ่งเหมือนพึ่งพิงสิ่งเดียวกัน ไม่เห็นโซ่เส้นใดรั้งให้อยู่ แต่ ตัวกูของมึงผูกตรึงมั่น ถึงเธอบอกพานพบไม่ผูกพัน แต่โซ่นั้นรัดรึงผูกตรึงเธอ แต่หากใต้น้ำโยงถึงโค้งฟ้า ย่อมปัญญาเกิดตามความโง่เสมอ จากอาจมเน่าเหม็นเซ่นปรนเปรอ จะพบเจอเกสรทองของดอกบัว
เชษฐภัทร วิสัยจร 19 เม.ย. 2551 13:01 น. - ID 114347 
1794
1
0
19 เมษายน 2551 13:27 น. - comment id 840649
ท่านอาจารย์..เสี้ยว..ตกไม้โท ง่ะ
19 เมษายน 2551 17:14 น. - comment id 840693
ร้อยศพสร้างวีรบุรุษ ผู้บริสุทธิ์คือผู้ไม่ถูกป้ายสี คนชั่วอ้างตนเป็นคนดี คนมั่งมีในมือถือกะลา อายุเป็นเพียงตัวเลข ปลีกวิเวกหวังให้ใครตามหา ทำบุญเพราะสวรรค์สัญญิงสัญญา เมฆบนฟ้ายังมีขาวมีเทามีดำ มีตัวมึงตัวกูอยู่เห็นเห็น อ้วนผอมหอมเหม็นสูงต่ำ รวยจนก็คนกำหนดคำ มีแต่กรรมสนองกรรมล่ะมั้งจริง
20 เมษายน 2551 18:39 น. - comment id 841022
นำเสนอความคิดได้คมจริงๆ..... เพราะมีห่วงหน่วงเหนี่ยวเกี่ยวเป็นโซ่ จึงร้อยโชว์"ตัวกู" อยู่สลอน ออกแรงง้างห่วงเหนี่ยวอันเกี่ยวตอน หมดโซ่ถอนรึงรัดมัด "ตัวกู".....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
