คนขี้ลืม

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

ข้าลืมเสียแล้วว่าข้าคือใคร 
จาริกหัวใจใต้ฟ้ากว้าง 
แผ่นดินถิ่นถนนหนทาง 
ไว้วางชีวิตจิตวิญญาณ 
 
     ลำน้ำสายไหนไหลอยู่นั่น 
ผูกพันน้องพี่กี่ละหาน 
ทุ่งนั้นทุ่งไหนดอกไม้บาน 
ทุ่งนี้เหงื่องานใครข้าวงาม 
 
     ทางเอยเคยทางล้วนร้างรก 
เรี่ยหกเสน่หาอย่าหวงห้าม 
ทางเล็กทางใหญ่ล้วนไร้นาม 
เขตคามข้ามาเพียงข้าไป 
 
     ดอกรักช่อนั้นนั่นไงเล่า
เหมือนเราจะจดจำร่วมกันได้
เคยท่านมอบมาข้ารับไว้
ขี้ลืมอย่างไรไม่รู้ลืม!				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน