เข้ามาครั้งแรกค่ะ บทกลอนเรื่องสาธารณะ

ลิตเติ้ลหนุ่ย

เป็นครั้งแรกที่เข้ามา Post ที่นี่ค่ะ อยากให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ช่วยกันวิพากษ์วิจารณ์ด้วยนะคะ
สาธารณ เจตสิก มีอยู่เจ็ด
วางสำเร็จ พ้นจากสัตว์ เป็นไฉน
จิตทุกดวง ต้องพึ่งเจ็ด อยู่ร่ำไป 
อริยทรัพย์ คือเจ็ดใหม่ ปัฏฐานตน
แม้นร่ำรวย อริยทรัพย์ เป็นเศรษฐี
โลกใบนี้ ใบกลมกลม ยังทิ้งได้
รู้จักพอ รู้จักตน อยู่ที่ใจ 
เศรษฐีย่อม สำเร็จได้ เพราะตนพอ
ทะเลใหญ่ เล็กกว่าใจ ของเศรษฐี
อริยทรัพย์ เพียงเจ็ดนี้ ยังทิ้งได้
เหลืออีกหนึ่ง ไม่กล้าทิ้ง อยู่ไม่ไกล 
พุทธํไซร้ เหลืออยู่เป็น ทุกข์ของตน
สำเร็จกิจ ไม่ยึดติด เป็นเศรษฐี
ปัฏฐานมี นั่งทับไว้ พ้นหรือเปล่า
บัวเหนือฐาน ทรงเหนือบัว เหนือหัวเรา 
ไฉนเล่า ไม่เคารพ พระสัทธรรม
แม้นสงฆ์ใด เป็นสาวก ศาสดา
พึงเห็นว่า เคารพธรรม เป็นแม่นมั่น
ยึดปัฏฐาน พาข้ามฝั่ง ใช้เป็นยาน 
ครั้นปล่อยวาง มอบหมู่มิตร คิดถึงธรรม
แม้นเคยคิด อยากได้เป็น อาจารย์บ้าง
ไม่เห็นยาน ไม่เห็นธรรม นำขายต่อ
พบสุขใน ปัฏฐานตน ไม่รั้งรอ 
บอกศิษย์ต่อ ปัฏฐานตน แน่กว่าใคร
หน้าที่ศิษย์ ต้องมีจิต อยู่กับตน
จักหลุดพ้น ต้องทิ้งจิต ไม่หวั่นไหว
ทิ้งปัฏฐาน วางทิ้งจิต อยู่เหนือใจ
คุณพระธรรม มีเหลือไว้ ประดับตน
ไม่อยากเป็น อาจารย์ใคร เพราะดังนี้
กัลยาณมิตร ย่อมช่วยชี้ ทางถูกได้
เป็นอาจารย์ บอกทางผิด ศิษย์มากมาย
ตายตกไป เพราะทางผิด ติดอาจารย์