หัวใจคุณครู
นักดาบ
ถึงสูงใหญ่เยี่ยมเทียมฟ้าอย่าดูถูก
ครูเคยปลูกวิชามาแต่หลัง
ศิษย์ไร้ครูอยู่ได้ไม่จีรัง
อย่าโอหังลบหลู่ครูอาจารย์ (กลอนที่สำนัก)
อันลูกศิษย์ในโบราณแต่การก่อน
เปรียบดั่งครูคือหมอนถึงจุดหมาย
ถ้าเปรียบเรือครูนั้นคือผู้พาย
คอยส่งศิษย์ถึงจุดหมายสวัสดี
ศิษย์รุ่งเรืองด้วยเงินทองตาววิสัย
ด้วยดวงใจของครูคอยพล่ำสอน
ศิษย์สำนึกทั้งยามตื่นและยามนอน
แล้วก็ย้อนมาก้มกราบพร้อมมาลัย
มีพามพุ่มดอกไม่ธูปเทียนหอม
มาห้อมล้อมกราบเท้าครูครูสดใส
เพราะความรักกตัญญูในจิตใจ
ลูกศิษไซร้จึงเจริญทั่วทุกคน
แต่ครานี้ปัจจุบันใช่กาลก่อน
ครูพล่ำสอนศิษย์อย่างไรก็ไร้ผล
เพราะกระแสค่าวัตถุเข้ามาปน
แต่ละคนยึดติดไว้ด้งใจมาร
เหนือสิ่งใดใครจะรู้ซึ่งความคิด
ด้วยดวงจิตดวงวิญญาณครูผู้สอน
โดนศิษด่าย้อนกลับไปไม่สังวร
ครูร้าวรอนนอนกอดหมอนน้ำตาริน
ด้วยความรักความห่วงใยในทั้งสิ้น
ทั้งร้อยลิ้นสิ้นคำที่ครูสอน
เด็กย้อนคำเถียงคำกลับตัดรอน
ครูนั้นสอนด้วยเยื่อใยใครจะฟัง
ครูเสียใจเพียงไรศิษย์จะรู้
จงคิดดูเอาเถอะศิษย์โอหัง
หากแม้นเจ้าตกลำบากชีวาพัง
แล้วจะนึกย้อนกลับฟังคำพล่ำครู
ให้ครูที่เคยช้ำทุกผู้ทุกนาม และครูพี่สาว
(ศิษสำนักดาบ แห่งกรุงเก่า แต่งไว้เพื่อขอบูชาครูด้วยหัวใจ)