กังขา

ภู ภัทรชนน

สูงสุดหล้าฟ้าไกลไยจึงตก
เปียกปีกนกสั่นจับกับต้นหญ้า
เด็กน้อยตีนติดดินกินน้ำฟ้า
ตัวล่อนจ้อนว่อนหาวิชาอะไร
เด็กได้กินของสูงจรุงจิต
เลี้ยงชีวิตนานนานวันก็ฝันใฝ่
เปียกปอนล้านเม็ดฝนรวยล้นใจ
ถูขี้ไคลเพชรสะพรั่งพร่างเรือนชาน
แม่เปิดโอ่งเปิดไหเก็บไว้แล้ว
คงเพริศแพร้วเพชรจากฟ้ามาเยี่ยมบ้าน
ผลัดกันถูขี้ไคลได้รู้งาน
ไม่ดื้อด้านบ้านร่ำรวยด้วยเพชรงาม
กินข้าวเสร็จ แม่เรียกให้ไปล้างถ้วย
หนึ่งกระบวยเพชรทั้งนั้นพลันรีบถาม
แม่ตอบว่ายิ่งสูงก็ยิ่งต่ำ ย้ำทุกยาม
เพชรคือนามน้ำล้างทิ้งสิ่งปฏิกูล				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน