หัวโขน

จิตรำพัน

มนุษย์หนอ พอเกิด เชิดหัวโขน
ตั้งกระโจน ลงจัด วัตตสาร
นำหน้าที่ ใส่หัว ติดตัวนาน
มีละลาน หน้าโขน โยนใส่ตัว
เมื่อกำเนิด แรกเกิด จุติไซร้
เจ้าถือไว้ โขนหนึ่ง พึงไตร่หัว
หน้าที่ลูก  พันผูก  มิหมองมัว
ฟ้าหยอกยั่ว  ส่งแผก  แตกต่างกัน
ตามติดด้วย  หลากหน้า  บนโขนน้อย
เหล่าญาติคอย  ร้อยรื่น  ยื่นใช่ฝัน
จำได้บ้าง  ลืมบ้าง  สารพัน
หน้าหลานนั้น  โขนครอบ  มอบแด่เรา
ครั้นเติบใหญ่  ให้เจ้า  เข้าศึกษา
เริ่มมีหน้า  สวมเพิ่ม  เติมห่อนเขลา
โขนนักเรียน  หน้าที่  พากเพียรเอา
เต็มภูมิเจ้า  ไขว่คว้า  พื้นฐานตน
กาลเคลื่อนผ่าน  เนื้อเนียน  เรียนครบจบ
ก็ต้องรบ  จับโขน  เพิ่มอีกหน
บ้างลูกน้อง  หน้านาย  ตามรายคน
บรรลุผล  ยลได้  ใช่ง่ายดาย
ยังอีกมาก  ที่สวม  กล่าวไม่หมด
ยากทางปลด  มากหน้า  ไม่เลือนหาย
บ้างหน้าพ่อ  แม่ นาย  ติดจนตาย
หากเสียดาย  แบกไว้  ไม่กล้าปลง
บางคนเล่า  แบกโขน  นายกลับบ้าน
หงุดหงิดง่าน  รอคน  ตามประสงค์
ไม่แยกแยะ  รวมโขน  ทุกสิ่งคง
รวมหัวลง  ตัวกู  ทุกหน้าไป
คงสับสน  หากใคร  มีหลายหน้า
ลุ่มหลงมา  พาติด  แบกจิตไหว
หากกายหนัก  มากจิต  ติดแกว่งไกว
คงยากไซร้  ไร้ปลง  ลงชีวี
เปลี่ยนสถาน  วานวาง  ว่างเบาจิต
อย่านำติด  คิดอยู่  คู่ศักดิ์ศรี
วางลงได้  ใจเบา  เร้าสุขมี
วิญญาณ์ที่  แล่นเร็ว  ข้ามเขตปลิว
กระแสกาย  พายติด  ปลิดบ่วงเจ้า
ปลงสิ่งเร้า  เย้าร่าง  วางแล่นฉิว
ก้าวข้ามสู่   แดนสรวง  ล่วงลาทิว
กระแสลิ่ว  ทางเที่ยง  ไม่เบี่ยงลาย