อัลมิตรา
..๏ ทุกข์เทวษดวงแดแลรังร้าง
ให้เคว้งคว้างเสียจริงมิ่งขวัญหาย
นกตะวัน..หลบเร้นมิเห็นกาย
แสนเสียดายเคยยลนัยกลกลอน
พ่อไม่มาปรากฏจวบจรดปี
คงบ่มีเยื่อใยในสมร
เป็นวิหคแปรถิ่นบินสัญจร
มิกลับสู่รังนอนบ้านกลอนไทย
เพราะเรายังซาบซึ้งซึ่งกวี
ผลงานอันมากมีที่พ่อให้
พ่อคิดคำแล้วเขียนเจียรจากใจ
บุญคุณพ่อยิ่งใหญ่เกินใครมี
จนวันที่พ่อไปไม่หวนกลับ
คล้ายสุรีย์ลาลับดับรังสี
ความมืดหม่นคลุมฟ้าดั่งราตรี
แลทุกที่ทุกถิ่นเหมือนสิ้นงาม
กระทั่งแว่วเสียงนกยังพกเศร้า
นกเพื่อนเราอยู่ไหน ? ..อยากไต่ถาม
เกรงแต่นกมิตอบมอบนิยาม
เรายากปรามน้ำตาคราคำนึง
อย่าทิ้งรังร้างหนอพ่อนกจ๋า
มิได้แก
1008
8
0
หน้าส่วนตัว
