ภูวดินทร์
แสงตะวันแสงเดือนเลื่อนผลัดเปลี่ยน
เดี๋ยวมืดเวียนแสงจ้าท้าเวหน
เป็นกลางวันกลางคืนสลับวน
ให้สับสนคนเราเฝ้ากระทำ
สว่างมามืดไปให้ครวญคิด
เฝ้าตามติดจิตหลอนให้เพลี่ยงพล้ำ
ต้องเป็นทาสขลาดกลัวมัวหมองธรรม
จิตถลำบาปตราว่าไม่ดี
ให้หมองมัวตัวคนไม่พ้นทุกข์
มิพบสุขเพราะจมในหล่มที่
คลุกเคล้าไปบาปกล้าเข้าราวี
เห็นความดีกลับขมเข้าข่มงำ
ปล่อยให้วันผันเปลี่ยนเวียนไปเปล่า
คอยแต่เฝ้าคลุกหล่มชมประจำ
นานเข้าทีชินชาว่าเลิศล้ำ
ลึกเถื่อนถ้ำยากถอนมิร้อนตัว
ต้องขัดเคืองเรื่องดีอารมณ์ใส่
เอาแต่ใจเรื่องร้ายให้เกิดทั่ว
มิสนใจใครว่ามืดตามัว
ยังคงกลั้วมิสับปรับปรุงตน
คนอย่างนี้ดีหายปล่อยไปเถอะ
2875
15
0
หน้าส่วนตัว
