Prayad
จานดอกแดงแกว่งลมที่พรมพัด
ภุมรินบินฉวัดเฉวียนร่อน
สัญลักษณ์แห่งทุ่งฟุ้งขจร
ลำนำกลอนอ้อนบอกมนต์ดอกจาน
ผ่าวลมแล้งร้อนวูบจูบสัมผัส
จิตประหวัดรัดรึงซึ้งอีสาน
ปล่อยกมลค้นคำแห่งตำนาน
ใต้ร่มจานสวยสดด้วยบทกลอน
กลีบดอกจานจารึกผนึกรัก
ช่อสลักความพ่ายมิถ่ายถอน
คนแย่งรักสูญสั่งดั่งภมร
เสียเกสรสูญสิ้นถวิลชม
ดอกจานแย้มยิ้มรับคนอับโชค
ลมแล้งโกรกพัดครืนความขื่นขม
ภมรลิ้มรสหวานจานระทม
อดีตจมฝังซากกับรากจาน
ครารักหวานหวานซึ้งตราตรึงจิต
ก็ลิขิตมธุรสแห่งบทหวาน
มิร้างเริดเฉิดฉันนิรันดร์กาล
มนต์ดอกจานจารรักอักษรา
แม้ดอกจานบานโรยแล้วร่วงหล่น
แต่กมลไม่สิ้นถวิลหา
คงครวญคร่ำพร่ำเพ้อเหม่อมองน
1178
4
0
หน้าส่วนตัว
