โอเลี้ยง
รอยถวิลไหลผ่านดั่งม่านหมอง
ใคร่รานรองมิสร่างห่างห่วงหา
ไหวสะอื้นกังวลเกินลวงลา
ทุกท่วงท่าราวเฝ้าใคร มามอง
ในม่านเงาอาทรที่ย้ำอยู่
คอยร่ำรู้ถึงหวามยามตาต้อง
แรงคะนึงตึงตอกบอกปร่าปอง
ยากลาลองไล่เงาใครจากใจจริง
ริ้วรอยแห่งกาลเวลาที่เคลื่อนคล้อย
ช่างเกลื่อนกร่อยปล่อยเปลี่ยวมาใส่สิง
แพ้อารมณ์ขมขื่นเกินไถ่ทิ้ง
ใจไพล่พิงอิงแอบกอดดายเดียว
หมายซ่อนความอ่อนไหวจากใจเจ็บ
หนักนัยเหน็บเก็บขื่นเกินร่ายเหลียว
คราบรอนซ่อนเตือนตรมยากป่ายเปรียว
สุดหลายเลี้ยวยังมิพ้นเศร้าทุกข์ทาน
ยิ่งระลึกยิ่งทุกข์คราโกรธกริ้ว
ใจโลดลิ่วใส่เพลิงพลิกทุกฐาน
ไม่ฟังความยังลามเพียรผูกพาล
เจ็บซุกซ่านจึงบาน
1134
8
0
หน้าส่วนตัว
