ปุถุซน
โดดเดี่ยวใต้ฟ้าคราม
ไร้เมฆหมอกกำบัง
ที่พักพิงทั้งหลาย
สงบนิ่งในหุบเขาเก่าแก่
ปูลาดด้วยหญ้าขจีเขียว
ราตรีที่ฟ้าแจ่มกระจ่าง
โคมระย้ายังคงจรัสแสง
เรื่อเรืองสั่นเทิ้มมาแต่ไกล
ความเหงายิ่งใหญ่เหนือเวหา
ชั่วกาลนานล้านปีแสง
เหนืออนันตจินตนาใดจะล่วงถึง
ดินแดนโพ้นขอบฟ้าไกล
จินตนาการหลังม่านเมฆ
เฉกเช่นที่สายตามิเคยเพ่งพินิจ
โสตสดับมิเคยตรับฟังสรรพสำเนียง
ในความเปลี่ยวดายวิเวก
ข้าแบมืออันเปลือยเปล่า
ด้วยฝ่ามืออันขาวโพลน
ราวศิลาเศร้าต้องคำสาป
วิงวอนและเฝ้าอธิษฐาน
ด้วยมนตราอันศักดิ์สิทธิ์
ข้าสวดภาวนาต่อพระองค์
ตลอดชั่วนิรันดรกาล
1919
2
0
หน้าส่วนตัว
