พี่ดอกแก้ว
กวีเปรียบเทียบน้ำตามอารมณ์
ยามสุขสมท่านหมายคล้ายกระจก
สะท้อนภาพงดงามตามหยิบยก
ทั้งภาพบกภาพฟ้าตราตรึงจินต์
ยามขมขื่นท่านหยิบยื่นคำคลุ้มคลั่ง
ที่โถมฝั่งซัดคลื่นกลืนจนสิ้น
เกรี้ยวกระแสแพ้ลมตรมชีวิน
ชลสินธุ์ผินสายกลายโลกันต์
ยกแผ่นน้ำข้ามใจไปพิสูจน์
ถึงคำพูดท้วงเทียบมาเปรียบสรรค์
หากใจหรือคือน้ำความสำคัญ
ก็จักต้องมีวันควบคุมใจ
เมื่อลมริ้วปลิวสายกลายเป็นคลื่น
คือใจตื่นต่ออารมณ์ที่ขมไหม้
ความขมเข้มคือกระแสวาตภัย
ที่ทำให้ไหวสะท้อนเป็นลอนเพลิง
ยามน้ำเรียบเปรียบสงบพบกุศล
มิร้อนรนปัญหาพายุ่งเหยิง
ไม่หวั่นไหวไร้ลมคอยระเริง
จึงสิ้นเพลิงคลุ้มคลั่งยั้งทำลาย
1461
8
0
หน้าส่วนตัว
