แก้วประเสริฐ
คิดถึงเสมอ
สู่ลมหนาวแผ่วพลิ้วปลิวไสว
ใบไม้ไหวกิ่งก้านผ่านลำแสง
อวลอบกลิ่นมาลีที่ร้อนแรง
รวีแฝงลอดช่องพฤกษาไพร
เลาะเลี้ยวสู่ลำธารผ่านคุ้งน้ำ
เย็นชื่นฉ่ำหัวใจให้สดใส
ม่านบุบผาคละคลุ้งจรุงใจ
ห้วงฤทัยหวนหาแสนอาดูร
น้ำตกสาดละอองผ่องฟุ้งซ่าน
แว่วขับขานดนตรีที่จะสูญ
ก่อนนี้เล่ามวลไม้ให้เกื้อกูน
ก่อไผ่หนุนซ่านเสียงเยี่ยงกวี
เหลือสิ่งนี้มิมีแล้วแนวสณฑ์
ถูกโค่นจนเตียนราบฉาบแสงสี
อีกน้ำเล่าคร่ำครวญล้วนมากมี
แต่บัดนี้แห้งแล้งแฝงโรยลา
เดินชมป่าฝ่าร้อนอ่อนใจนัก
ยากจะพักลมร้อนผ่อนหรรษา
ประดู่เจ้าเหลือตอท้อแสงมา
ก่อนนั้นหนาชูช่อล้อเล่นลม
นี่นะหรื
หน้าส่วนตัว
1376
16
0
