เรไร
แม้หุบเหว โขดเขิน เนินไศล
นภาลัย กว้างใหญ่ แผ่ไพศาล
มหาสมุทร ห้วยหนอง คลองลำธาร
มิทัดทาน ความคนึง คิดถึงกัน
ถึงขึ้นรถ ลงเรือ ไม่เหลือบ่า
พงพนา ลึกลับ มิกลับหัน
ร้อยทิวา ราตรี หรือกี่วัน
จะบุกบั่น ขอเพียงพบ ได้สบตา
จะเหนื่อยยาก เพียงไหน ก็ไม่บ่น
คอยดั้นด้น เพราะหัวใจ มันไขว่หา
ได้ชิดเชย ชื่นขวัญ กัลยา
ถึงภายหน้า ต้องขมขื่น กี่หมื่นปี
แต่วันนี้ อยู่ใกล้ เหมือนไกลห่าง
ดั่งเส้นทาง พลิกผัน เธอหันหนี
ทำชิงชัง หน่ายแหนง แคลงฤดี
เวลานี้ โศกา น่าอับอาย
สร้างสวรรค์ เพริศแพร้ว แก้วพิมาน
มาแหลกราน ย่อยยับ ดับสลาย
เหมือนดั่งก่อ เคหาสน์ ปราสาททราย
จึงวอดวาย อับปรา ด้วยอาวรณ์
961
8
0
หน้าส่วนตัว
