คีตากะ
ทุ่งนาร้างนางลืมปลื้มแสงสีไปได้ดีเมืองฟ้าเมินหน้าหันทิ้งรวงข้าวลำคลองต้องจาบัลย์ลอยสวรรค์อำไพไม่หวนมาลืมถิ่นทุ่งรวงทองลืมน้องพี่ลืมรักที่จริงใจไปโหยหาหลงเมืองกรุงฟุ้งเฟ้อเพ้ออุราห่างไกลตาแม่พ่อเฝ้ารอคอยบัวดอกงามยังบานรอกานต์แก้วฤาลืมแล้วต้นตาลพานเหงาหงอยลืมกองฟางกลิ่นดินสิ้นร่องรอยทิ้งคนคอยมองเคียวเพียงเดียวดายลืมลำคลองเคยล่องเคยครองรักลืมรสผักริมคลองน้องห่างหายปล่อยดอกจานร่วงหล่นปนดินทรายกองมากมายปลายนาน้ำตารินหลงในป่าซีเมนต์เร้นล่องหนไปหลงคนหน้าใสใจโผผินลืมพี่ชายคนจนชนชาวดินลืมกระท่อมเสียสิ้นโบยบินจรหากวันใดบาดเจ็บจนเหน็บหนาวอย่าลืมข้าวคอยเคียวเรียวสลอนรีบคืนถิ่นบ้านนาอย่าอาวรณ์คนอาทรคนหนึ่ง
2328
3
0
หน้าส่วนตัว
