กานต์..
ท้องฟ้าคลื้มซึมเซาเปล่าเปลี่ยวจิต
ทั่วทุกทิศเมฆมัวมืดสลัว
สายฟ้าแลบแปบปรายมองน่ากลัว
ทรงกายตัวมองหน้าต่างที่ห่างไกล
ยืนเม่อลอยเงียบเหงาเศร้าลึกๆ
ทำไมนึกถึงเขาเหตุไฉน
เป็นแค่เพื่อนย้ำเตือนกับหัวใจ
อย่าเหลวไหลนะเจ้าเราเว้าวอน
เขาเป็นเพื่อน..เพื่อนๆแล้วก็..เพื่อน
ต้องคอยเตือนหัวใจเกินไถ่ถอน
ยิ่งบอกห้ามเหมือนตอกย้ำให้ร้าวรอน
แม้ยามนอนยังเพ้อรักเธอจัง
เพียงแค่นี้ยังเจ็บไม่พอหรือ
ยังดึงดื้อครุ่นคิดจนคลุ้มคลั่ง
เธอเพียงหลอกให้รักไม่จริงจัง
หลอกให้หวังให้รักแล้วจากลา
สายฝนสาดเข้ามาน้ำตาเอ่อ
ยืนละเมอเผลอใจคิดครวญหา
ขอสายฝนพร่างโพมโลมวิญญา
ล้างน้ำตาเป็นน้ำฝนปะปนกัน
พรุ่งนี้หนา
หน้าส่วนตัว
1247
0
0
