ท้องฟ้ามืดคือดวงหน้าข้าหมองหม่น มองธารฝนคือน้ำตาข้าหลั่งไหล สายฟ้าแลบคือศรแปลบเสียดทรวงใน พายุใจครวญคลั่งดับอภิรมย์ นี่คือวิกฤตการณ์จากฟากฟ้า เวิ้งเวหาปั่นป่วนชวนขื่นขม สุดเคว้งคว้างว้าวุ่นใจระทม น้ำตาพรมพร่างพรายสลายลงดิน เมื่อไรฤาผ่านพ้นห้วงทุกข์นี้ ไพร่ฟ้ามีความสุขสมถวิล เมฆหมอกร้ายอ่อนเปลี้ยร่วงโรยริน ทุรชนสิ้นคืนถิ่นแผ่นดินทอง
686
1
0
หน้าส่วนตัว
