ณ บ้านป่า

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

ไกลแสนไกล จากผู้คน และเมืองใหญ่
อยู่ที่ไหน บอกใครใคร คงไม่รู้
ว่าตรงนี้ ยังคงมี ที่นี่อยู่
แต่มีผู้ ใจดี มาดูแล
กลางป่าเขา พนาพรรณ พงไพรกว้าง
ดูอ้างว้าง และโดดเดี่ยว ใจจริงแท้
แต่ก็ยัง มีบางคน ยอมเปลี่ยนแปร
ทวนกระแส ทิ้งเมืองกรุง มุ่งกลางไพร
ยอดดอยสูง พริ้วแผ่ว กลิ่นไอดิน
มีแต่กลิ่น ป่าเขา ของยอดไม้
ที่ตรงนี้ รอคอย แค่อุ่นไอ
จากน้ำใจ ใครสักคน มาป็นครู
ครูบ้านป่า ยอมสละ สุขสบาย
ด้วยมุ่งหมาย ให้เด็กเด็ก มีความรู้
แม้อยู่ไกล แค่ไหน จะไปอยู่
เพื่อความรู้ สร้างคน ให้เจริญ
ขอขอบคุณ ครูทุกท่าน ผู้สละ
ไม่ยี่ระ ความลำบาก ระหกเหิร
ยอมเป็นผู้ สั่งสอน แม้ถูกเมิน
ว่าอาจเดิน ผิดทาง มาห่างไกล
สอนทุกสิ่ง จริงแท้ แก่ลูกศิษย์
ไมตรีจิตร งดงาม ตามวิสัย
ถึงงานหนัก เด็กจะเก ยังสอนไป
เพียงหวังให้ ลูกศิษย์ มีวิชา
แม้ตรงนี้ จะร้อน ดั่งไฟเผา
เหมือนใครเอา ดวงอาทิตย์ หันมาหา
หรือตรงนี้ จะเหน็บหนาว จนระอา
หนาวจนล้า ระทม จนอ่อนแรง
คำขอบคุณ คำนี้ ยังน้อยไป
มันยังไกล คุณค่า ที่ท่านแผลง
แต่ไม่รู้ ว่าสิ่งใจ จะแสดง
สิ่งที่แรง ของท่าน ได้ทำมา
มีแค่นี้ คือคำ ว่าขอบคุณ
ที่คอยหนุน ส่งชีวิต ให้มีค่า
จะทำตัว เป็นเด็กดี สมราคา
ที่ครูขา ทิ้งสุข มาสอนเรา