"ครูจูหลิง" เจิดประจักษ์จำหลักใจ

ตราชู

ครูจูหลิง เจิดประจักษ์จำหลักใจ
	ดับเทียนชีพหนึ่งชีพประทีปช่วง
ดับดวงแดหลายดวงลงด่าวดิ้น
ดังดับเดือนดับดาวสู่ด้าวดิน
ดับสุขสิ้นด้วยเศร้า ด้วยเซาซึม
	ฟ้ายังเกรี้ยวกราดโกรธพิโรธกร้าว
ยังเหี้ยมห้าวโหดห้ำกระหน่ำกระหึ่ม
ยังมลทินมัวทึบแหละหม่นทึม
ยังอึมครึมครางคร่ำร้องร่ำครวญ
	เสียงเอิกอึงอื้ออวลอย่างหวนโหย
ระงมอื้อโอดโอยอย่างโหยหวน
จักคลุมหมองครองหม่นใจชนมวล
จักซ้ำซ้ำกำสรวลทรวงมวลชน
	ความแน่นหนักนักสู้ ครูจูหลิง
คือผู้หญิงยืนยันมิยั่นย่น
ผู้เที่ยงแท้ทรหดความอดทน
ผู้ท่วมท้นโลกทัศน์แห่งสัจธรรม์
	เธอว่าอยู่ภายในเมืองไทยนี้
ทุกทุกที่ปลอดภัยจึงไม่พรั่น
แต่.......พาลเดือดผีดิบพวกดุดัน
กระชากขวัญแขวะคว้านวิญญาณครู
	หนึ่งภาพวาดราดระบายด้วยสายเลือด
มิรู้เหือดร่ำไห้แหละหดหู่
มาลีโรยโปรยปรายกำจายปรู
กำนัลพรูพลีให้หัวใจพริ้ง
	ครูจูหลิง สิงศักดิ์อำนรรฆประเสริฐ
ครูจูหลิง ล้ำเลิดลำยองยิ่ง
ครูจูหลิง แจ่มประจักษ์เป็นหลักจริง
ครูจูหลิง เจิดประจักษ์จำหลักใจ
	อีกเมื่อไหร่ไข้ขื่นคลายขื่นขม?
อีกเมื่อไหร่ดับตรมจากแดนใต้?
อีกเมื่อไหร่วาววันตะวันวิไล
อีกเมื่อไหร่จึงรื่นรมย์จึงร่มเย็น?
(๙ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๐)
หมายเหตุ ผมเขียนกลอนบทนี้ โดยได้รูปแบบมาจากกวีนิพนธ์หลายบทของ ท่านเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ และกวีอีกหลายท่านครับ