กลางดึกคืนหนึ่ง.กับการเปลี่ยนแปลง

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

กลางดึกวันที่19 กันยายน 2549
การเดินทางกลับจากห้องของเพื่อนแถว รามคำแหง
ฝนตกหนักกระหน่ำซัดเปียกปอน  ถนนเจิ่งน้ำนอง
ป้ารถเมล์ ผู้คนมากมาย รอโดยสารรถเมล์
แต่ดูเหมือนว่ารถเมล์ สายวิ่งผ่านลาดพร้าว ไม่มีวี่แววแล่นผ่าน
ฉันจำเลือกหนทางอื่น......................
สบโอกาศพอดี รถกะเป๊าะแล่นผ่านมา 
แม้ปลายทางรถกะเป๊าะ  จะไม่ใช่ปลายทางของฉัน
 ขึ้นไปก่อนเหอะดาบหน้าค่อยว่าละกัน
บนรถกะเป๊าะ  ได้ยินเสียงพูดคุยผ่านโทรศัพท์ของผู้ชายคนหนึ่งกับเพื่อน 
ถึงการเกิดรัฐประหาร  ฉันได้ยินแว่วๆผ่านหูและไม่เอะใจเท่าไหร่
ปลายทางรถกะเป๊าะ แต่ยังไม่ถึงเป้าหมายปลายทางของฉัน
          ณ.ป้าย รถเมล์ ยืนเปียกหนาวสั่น................
สักพักใหญ่ๆ กว่ารถเมล์จะวิ่งผ่าน และรถเมล์คันหนึ่งก็วิ่งผ่านมา
ฉันก้าวขึ้นโดยสาร  อย่างโล่งอก และรถก็แล่นไปฝ่าสายฝน
รถจอดลงตรงป้ายปากซอย..........................   
เดินเข้าไปอีกเล็กน้อยคงถึงห้องอภาร์ทเมนท์เล็กๆแถวๆลาดพร้าว
ฉันฟุบตัวนั่งอย่างเหนื่อยอ่อนล้า
เปิดวิทยุฟังเพลงเพื่อผ่อนคลาย  สิ่งที่ได้ยินกลับกลายเป็นประกาศข่าวรัฐประหาร
และประกาศของคณะปฏิรูปการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข
อาจจะเป็นทางออกที่ดีฝ่าวิกฤติการเมือง แต่ เป็นการก้าวถอยหลังของประชาธิปไตยลงคลองหรอกเหรอ?
                   20     กันยายน     2549