ลาก่อนดอนเมือง

เรไร

อยากจะเล่าเรื่องราวแต่คราวหลัง
เมื่อฉันยังตัวเล็กเป็นเด็กอยู่
ทุกเช้าค่ำนั่งเหม่อชะเง้อดู
และยินเสียงหนวกหูอยู่ทุกวัน
คือเครื่องบินบินข้ามทุกค่ำเช้า
ไอพ่นเป่าได้ฟังดังสนั่น
จนคุ้นเคยที่พ่นออกเป็นหมอกควัน
เมื่อก่อนนั้นเขาเรียกว่าทุ่งนาดอน
จนเมื่อฉันเติบใหญ่เข้าวัยหนุ่ม
เคยกลัดกลุ้มรักเร้าเฝ้าหลอกหลอน
เพ้อรำพึงเด็ดดอกฟ้าแสนอาวรณ์
คอยเห่าหอนค่ำเช้าเห่าเครื่องบิน
แต่ถ้าถึงพรุ่งนี้ไม่มีแล้ว
เสียงเคยแว่วกลับหวนชวนถวิล
เคยหนวกหูน่าเบื่อเมื่อได้ยิน
ความคุ้นชินสิ้นหมดสลดใจ
คงเหลือเพียงทุ่งร้างที่ว่างเปล่า
หูคงเหงาตาเหม่อด้วยเผลอไผล
ต้องเปลี่ยนตามความรุ่งเรืองของเมืองไทย
เพียงเหลือไว้เป็นอนุสรณ์ที่ดอนเมือง


เรียกได้ว่าผมเกิดที่นี่....ดอนเมือง( แม่ไม่ได้คลอดบนรันเวย์น่ะ)
เห็นเครื่องบินมาตั้งแต่จำความได้
ได้ยินเสียงดังหนวกหู จนกลายเป็นความคุ้นชิน
เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเพราะสนามบินอยู่ที่นี่
สมัยเด็กๆเคยจำได้ว่า ให้พ่อพาไปสนามบินอยู่บ่อยๆ
ไปดูเครื่องบินร่อนลงเวลาล้อมันแตะพื้น 
...ไม่รู้ว่ามีใครเคยได้ไปเฝ้าดูบ้างอย่างผมบ้างหรือเปล่า 
มิตรสหายเคยค่อนแคะเมื่อตอนที่เป็นวัยรุ่น หากเผลอไปแอบหลงชอบใครเข้า จะแซวกันว่า ไม่เจ็บคอบ้างหรือไง เห่าเครื่องบินอยู่ทุกวัน ผมสงสัยว่าเพื่อนมันว่าผมเป็นแมวมั้ง แต่ว่า แมวมันก็ไม่เห่า คงเป็นหมามากกว่า (ออกตัวไว้ก่อน..อิอิอิอิ)
ทุกวันนี้เวลาใช้เส้นทางผ่านฐานทัพอากาศ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่สามารถมองไปบนรันเวย์ได้
ผมก็จะมอง มองเครื่องบิน ขึ้นหรือลงเหมือนเมื่อตอนยังเด็ก.......
...แต่วันพรุ่งนี้สนามบินดอนเมือง หรือชื่ออย่างเป็นทางการว่าท่าอากาศยานกรุงเทพ
จะสิ้นสุดการใช้งานอันยาวนานมาถึง 92 ปี
หูคงเหงาเหมือนกัน และเวลาผ่านฐานทัพอากาศคงไม่มีเครื่องบินขึ้นหรือลงให้ดูบ่อยๆ
หากบุญพาวาสนาส่งคงเห็นเครื่องบินเช่าเหมาลำ บินผ่านมาบ้าง หรือไม่เช่นนั้น นกสักฝูงบินผ่านไปก็ยังดี
........แต่ก็เถอะประเทศชาติต้องพัฒนา จากสนามบินที่คับแคบ ไปสู่สนามบินนานาชาติแห่งใหม่ ที่ยิ่งใหญ่กว่า
......และบทสุดท้ายนี้ผมแค่อยากเขียนถึงสนามบินดอนเมือง 
เขียนถึงเครื่องบินที่สองตาเคยมอง
เขียนถึงเสียงที่สองหูเคยได้ยิน
เขียนถึงชาวต่างประเทศหลายคนที่สอบถามเส้นทาง ถามรถเมล์ว่าสายไหน ไปไหน
เขียนถึงเพื่อนผู้อยู่แดนไกล คราวที่ต้องไปรับ  ส่งกันที่สนามบิน
เขียนถึงแอร์โฮสเตทของเจแปนแอร์ไลน์ที่ผมลงความเห็นว่าดูดีที่สุด
เขียนถึงภาพที่เคยมองผ่านช่องหน้าต่างเป็นครั้งแรกยามที่ได้เห็นสนามบินจากบนฟ้า
.....ต่อไปนี้ไม่ต้องซื้อยาแก้เจ็บคออีกแล้ว
.....ต่อไปนี้ดอนเมืองคงเงียบเหงากว่าที่เคยเป็น
และ..ต่อไปนี้ชาวต่างชาติจะไม่หลงทางเพราะผมอีก
ลาก่อน.....สนามบินดอนเมือง
ลาก่อนท่าอากาศยานกรุงเทพ....