ดูแผลเก่าอีกครั้งยังคิดถึง

มือ ไหม้พาย

-๑-
เขาคือเด็กช่างฝันนักปั้นเรื่อง
เป็นนิทานฝันเฟื่องเรื่องขำ-เขลา
เหมือนประพันธ์นิยายของวัยเยาว์
มีตุ๊กตาตัวเน่าแสดงนำ
เมื่องานวัดจัดฉายมหรสพ
เพลงลูกทุ่งดังกลบเพลงพลบค่ำ
หนังกลางแปลง "แผลเก่า" ถูกเล่าซ้ำ
เด็กน้อยตาดำดำตื้นตันใจ
ว่า "แสนแสบ" คือคลองของตัวข้า
ว่าฝูงควายฝูงปลา มือคว้าได้
ว่า "อีเรียม" นั้นดวงหน้างามกว่าใคร
และจอหนังข้างใน ยังฉายวน
เขาคือเด็กผู้ฝันจะปั้นเรื่อง
เขียนนิยายต่อเนื่องเรื่องเข้มข้น
รวมเหตุการณ์ความเป็นอยู่ของผู้คน
ประกอบปนให้เรื่องนี้มีชีวิต
จึงจับเพื่อนมาเล่นเป็นตัวเอก
เขาสั่งคัตสั่งเทคใครเล่นผิด
มีผู้ชมนั่งดูอยู่น้อยนิด
แต่หัวใจมวลมิตรล้วนเบิกบาน
-๒-
เขาคือหนุ่มช่างฝันของวัยใหม่
เติบโตกับยุคสมัยห่างวัยหวาน
แต่เสียง "ขวัญเรียม" ดั่งแว่วกังวาน
เรียกให้เราวกผ่านเส้นทางเดิม
โรงหนังอยู่ในห้างสรรพสินค้า
ไร้เก้าอี้คร่ำคร่ามาวางเสริม
ภาพชัดใสฉายนิ่งยิ่งเคลิบเคลิ้ม
เหมือนความสุขถูกเติมจนเต็มใจ
จึงความฝันถูกปลุกให้ลุกตื่น
จึงหวนคืนความหวัง สร้างหนังใหม่
ทั้งแนวฮิป แนวอาร์ต ถูกวาดไว้
แต่ดูเหมือนเดินไปไม่ถูกทาง
ดู "แผลเก่า" อีกครั้งนั่งร้องไห้
เห็นเด็กโง่ผู้หลงในโลกใบกว้าง
ที่ยิ่งหายิ่งค้นก็ยิ่งคว้าง
จนกระจ่างเมื่อเห็นความเป็นไทย
-๓-
ดู "แผลเก่า" อีกครั้งยังคิดถึง
เรื่องราวซึ่งติดขัดกลับชัดใส
คือหนังที่เล่นค้างอยู่กลางใจ 
และฉายวนอยู่ในใจดวงนั้น
ใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่กลางใจ
เชิด ทรงศรี อยู่ในใจดวงนั้น
------------------------------
แด่...เชิด ทรงศรี
ชายผู้จากไปด้วยวัย ๒๘ ปี
------------------------------