เก็บเอาดิน ถิ่นโคลนตม มาบ่มเพาะ เฝ้าสืบเสาะ หาดินดำ ตามป่าเขา ทั้งดินเดียว เหนียวร่วน ล้วนลำเนา ก้อนกรวดเก่า เข้าดินขัง ยังเก็บมา ด้วยแววตา อันแหลมคม สมชาติช่าง จึงเห็นทาง ของก้อนดิน ถิ่นรากหญ้า ดินใดดาน ควรปั้นก่อ เป็นหม้อมา ดินใดเหนียว ก็นวดทา มาปั้นเป็น ด้วยฝีมือ อันเจนจัด หัตถศิลป์ เพียงก้อนดิน จากถิ่นป่า ค่าฤาเห็น ถูกสรรค์สร้าง จากช่างศิลป์ ให้ดินเดน แปรเปลี่ยนเป็น ประติมากรรม งามโสภา ประติมากรรม จากก้อนดิน ถิ่นป่าเขา ถูกย้ายเข้า ราชวัง ช่างมีค่า ทั้งหม้อไห โอ่งดิน ถิ่นพนา ถูกเปลี่ยนค่า ให้ควรเมือง อันเรืองรอง จากรุ่นแล้ว รุ่นเล่า เจ้าดินเอ๋ย ต่างละเลย ช่างปั้นดิน ในถิ่นหมอง ได้ดิบดี ไม่หันหน้า กลับมามอง ลืมคุณของ คุณชี้ทาง ช่างปั้นดิน ช่างปั้นดิน เปรียบดั่งครู ผู้สรรค์สร้าง ผู้ถากทาง ให้เด็กไป ไม่จบสิ้น แต่เมื่อศิษย์ ถึงฝั่งฝัน ผ่านแผ่นดิน กลับลืมสิ้น ทิ้งให้ช่าง นั่งน้ำตา วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร) วันอาทิตย์ที่ 15 มกราคม 2549 เวลา 14.43 น.
16 มกราคม 2549 08:34 น. - comment id 553430
สมัยพี่พุดเป็นอาจารย์ พี่พุดรู้สึกเช่นนั้นค่ะ และ มีวันนึงลูกศิษย์พี่พุด ในเครื่องแบบ แอร์การบินไทยแสนงาม มายกมือไหว้พี่พุด และ ถามคำถาม อาจารย์จำหนูได้ไหมคะ พี่พุดรู้สึกดีมากค่ะ เค้างามมากคนนี้ จบจากรั้งจามจุรีค่ะ และ ชีวิตเค้าราวกับดาวจริงๆ ดาวที่รักทำความดีค่ะ และมีความสุขสำเร็จ ในทุกๆด้านค่ะ ทั้งที่ คนปั้นดินนั้นเพียงทำหน้าที่ อย่างดีที่สุด โดยมิเคยหวังสิ่งใดตอบแทนดอกค่ะ ด้วยรัก
16 มกราคม 2549 15:34 น. - comment id 553523
ถ้ามิใช่ผู้กตัญญุตาไซร้ กลอนคงไม่งามเพียงนี้ ชื่นชมครับ
16 มกราคม 2549 18:41 น. - comment id 553543
กลอนเพราะมากค่ะ ประณตน้อม สักกาฯ พระคุณ ครู ด้วยคนนะคะ
18 มกราคม 2549 11:21 น. - comment id 553932
เคยเลือกลงเรียนวิชาปั้นแต่ไม่ได้เรียน เพราะดั๊นมีคนใจตรงก๊ะเราแค่ 5 คน เค้าเลย ยกเลิกไปเสียนี่ เคยแอบผ่านเข้าไปในคณะ ศิลปกรรม ม.ศิลปากร เพิ่งได้สัมผัสดินปั้นก็ ครั้งนั้น โอ้ว...แต่ว่าก้อไม่ได้เรียนหรอกนะ บังเอิ๊ญ เอ็นบ่อติด เหอะ เหอะ เหอะ....
20 มกราคม 2549 20:30 น. - comment id 554438
อ่านแล้วนึกถึงยุคปัจจุบันเลยค่ะ
14 กรกฎาคม 2549 18:43 น. - comment id 590072
อยากปั้นเป็นจังเลย
14 ธันวาคม 2549 09:33 น. - comment id 635989