หว่านเมล็ดลงไว้ในร่องดิน ฟูมฟักเฝ้าถวิล จนเติบใหญ่ มือนั้น ไม่รู้ เป็นมือใคร หยาบกร้าน หนาใหญ่ และด่างดำ. พรวนดิน ด้วยเหล็ก-กระสุนปืน พร้อมเสียงสะอึกสะอื้น ยิ่งชื่นฉ่ำ ฝากแผลเศร้าโศกให้โลกจำ ดอกไม้ชอกช้ำ สีน้ำตา. เอา พ่อ แม่ ลูก ใครใช้เป็นปุ๋ย แผ่นดินกระจุย แหลกลาญด้วยความบ้า รดน้ำ ด้วยเลือดเนื้อเพื่อนประชา เข่นฆ่า ไม่ยั้งคิด-ไร้จิตใจ. เหยียบย่ำ ดอกไม้สันติภาพ ก่อปาบ จนโลกต้องเผลอร้องไห้ วางระเบิด ปรมาณู กระสุนใด ก็เหมือนโลก ถูกไหม้-ไฟลุกลาม. แย้มกลีบ ผลิดอก ออกเป็นเลือด ระอุเดือด เจ็บตรมด้วยคมหนาม ร้าวราน เลวร้าย-ดอกไม้สงคราม ดอกไม้ทราม ดอกนี้มีเพื่อใคร. เมื่อ ดอกไม้สงคราม บานเต็มที่ จะมีสักคนเยี่ยมยลไหม? เห็นแต่โลกอ้างว้างร้างหัวใจ เพราะคนต่างสูญไป ตายหมดแล้ว!!. * * * * * * * * * * * * * * * * * * แด่...ดอกไม้ทุกดอกบนโลกใบนี้
มือ ไหม้พาย 18 ต.ค. 2548 23:09 น. - ID 82570 
1074
4
0
19 ตุลาคม 2548 14:25 น. - comment id 528146
18 ตุลาคม 2548 23:35 น. - comment id 528689
เปรียบเทียบดีจริงค่ะ : )
19 ตุลาคม 2548 11:41 น. - comment id 528709
20 ตุลาคม 2548 08:44 น. - comment id 529221
น่าคิด...
19 ตุลาคม 2548 08:46 น. - comment id 530321
สวัสดีขอรับ ที่ผ่านมายุ่งเหรอครับ?
19 ตุลาคม 2548 11:10 น. - comment id 533098
เข้าใจในนัย ค่ะ :)
19 ตุลาคม 2548 12:56 น. - comment id 535804
ยังไพเราะงดงามเหลือเกินค่ะ น้ำใจในบทกลอนนี้สวยงามยิ่ง ทิกิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
