ถนนใบไม้

นกตะวัน

เส้นทางศึกษาธรรมชาติที่คดเคี้ยวตัดผ่านป่าดิบแล้งไปเรื่อยๆนี้เป็นถนนดินลูกรังที่แห้งแข็งก็จริง แต่กลับเดินค่อนข้างยากเพราะดินร่วนหลุดเป็นเม็ดๆ มีใบไม้แห้งกรอบหล่นทับถมเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด และหนทางยังขึ้นเนินลงเนินสลับกันไปเรื่อยๆ ในเวลาเดินลงเนินมักลื่นไถลไปกับใบไม้แห้งที่เราเหยียบย่ำลงไป การเดินลงแต่ละครั้งจึงต้องค่อยๆก้าวและพยายามไม่เหยียบลงไปตรงๆบนกองใบไม้แห้ง เพราะถ้าพลาดพลั้งอาจลื่นไถลหกล้มได้
เห็นใบหล่นกล่นเกลื้อนเปื้อนถนน			
ทั่วทุกหนหัวระแหงแล้งนักหนา
มองทางไหนให้หดหู่ดูเบื่อตา				
ใบแห้งคาคลุกดินบนถิ่นทาง
เดินเหยียบซ้ำย่ำใส่เคลื่อนไปเรื่อย			
ก้าวย่างเฉื่อยค่อนช้าใบมาขวาง
ดินยังร่วนกวนใจเกาะไม้พลาง			
เพราะหนทางคดเคี้ยวเลี้ยวลงเนิน
กลัวลื่นไปไถลล้มจมใบไม้				
ทับถมใส่เต็มทางขวางก้าวเหิน
พอเหยียบลงตรงใบใยมากเกิน			
หากก้าวเพลินพลาดพลั้งหลังครูดดิน
ยามย่ำไปใบเคลื่อนเลื่อนไถล				
กรอบแกรบไปตลอดถนนแม้บนหิน
ครั้นขึ้นเนินเพลินหน่อยค่อยเริ่มชิน			
กว่าพ้นถิ่นใบแห้งแรงล้าชะลอ 
นอกจากบนพื้นถนนจะเกลื่อนกลาดไปด้วยใบไม้แห้งมากมายแล้ว ตามพื้นป่าสองข้างถนนยังเกลื่อนกล่นไปด้วยใบไม้แห้งเต็มไปหมดอีกด้วย ถ้าหากเป็นใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นอยู่ตามท้องถนนหลวง เจ้าหน้าที่คงต้องทำงานหนักมากกว่าจะกวาดให้หมดสิ้น เพราะทำให้ถนนสกปรกและก่อให้เกิดภูมิทัศน์ที่ไม่น่าดู แต่บนถนนกลางป่าเช่นนี้คงไม่มีใครมาคอยดูแลเก็บกวาด คงต้องไปให้ทับถมกันไปตามธรรมชาติ ซึ่งเป็นภาพที่น่าดูอยู่เหมือนกัน		
เยือนทุ่งใหญ่อีกครั้ง 8
22 มกราคม 2548