นาทุ่ง

นกตะวัน

บ่ายคล้อยมากแล้ว แสงอาทิตย์ค่อยๆลางเลือนลงทุกที นายปูขับรถมาทางตะวันออก พาเราออกจากตำบลท่ายางไปยังตำบลนาทุ่งที่เขาปกครองอยู่ในฐานะปลัดอบต. เพราะที่สวนแห่งหนึ่งในตำบลนี้มีต้นไม้แห้งที่นกเอี้ยงและนกกิ้งโครงนานาชนิดชอบมาเกาะรวมกันเพื่อหลับนอน พอมาถึงนายปูกับเจ้าเชิดจอดรถไว้ริมถนน แล้วพวกเราต่างยกกล้องส่องไปยังต้นไม้แห้งต้นหนึ่งไม่ห่างจากถนนมากนัก เพราะมีนกเอี้ยงและนกกิ้งโครงมาเกาะรวมฝูงกัน
จากท่ายางทางใต้ไปนาทุ่ง				
เรารีบมุ่งมาสวนล้วนขยัน
ต้นไม้มากยากบรรยายหลากหลายพันธุ์		
ปาล์มน้ำมันมากมีที่ริมทาง
มองข้างหน้าพฤกษาแน่นเป็นแผ่นผืน			
แต่เรายืนหยุดมองจ้องต้นขวาง
นกรวมฝูงจูงใจให้จ้องพลาง				
เพราะใบร้างต้นโล่งโปร่งข้างใน
ตะวันดับลับไม้ไปต่อหน้า				
เหล่ารุกขาข้างถนนแสงล้นใส
เห็นดองดึงพึ่งออกดอกแดงไกล
สวยวิไลพืชเลื้อยเฟื้อยพาดพัน
ตำบลนี้มีปูผู้ปกป้อง				
คอยปกครองผู้คนล้นสุขสันต์		
อบต.หล่อล่ำคล้ำผิวพรรณ				
ปลัดนั้นดูนกพกกล้องเดิน		
เย็นย่ำค่ำลงจนมองไม่เห็นนกแล้วเจ้าเชิดจึงอำลานายปู ผม และคณะ เพื่อพาพรรคพวกเดินทางกลับกรุงเทพฯในคืนนี้ เพราะกว่าจะเดินทางถึงกรุงเทพฯ ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 8 ชั่วโมงทีเดียว จึงต้องรีบเดินทางกลับตั้งแต่เดี๋ยวนี้ แต่สำหรับผมกับคณะยังไม่ต้องรีบร้อนนัก เพราะรถบัสปรับอากาศที่เราซื้อตั๋วเที่ยวกลับไว้แล้วออกเดินทางในเวลา 22.00 น. ยังมีเวลาเหลือเฟือที่เราจะกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านนายปูซึ่งเราจากมาตั้งแต่เช้า 
เมืองนกกิ้งโครง 14
16 มกราคม 2548