ขอนไม้

นกตะวัน

ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องผ่านม่านไม้ลงมาจนถึงพื้นป่า เราเดินดูต้นไม้และมองหานกมาตลอดทาง เสียงร้องของนกต่างๆดังให้ได้ยินอยู่รอบข้างอย่างไม่ขาดระยะแต่มักหาตัวนกไม่ค่อยเจอ เพราะต้นไม้ในป่าขึ้นเบียดเสียดกันแน่นหนามาก หากนกไม่ขยับตัวหรือบินออกมาให้เราเห็น เราแทบหานกไม่พบ หลังจากเดินวกไปวกมาตามเส้นทางซึ่งพื้นทางเดินเต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นลงมาทับถมกัน เราเดินมาถึงขอนไม้ขนาดใหญ่ที่ล้มขวางทางเดิน
ขอนไม้ขวางวางไว้ไร้ชีวิต			
ใครลิขิตโค่นล้มลมพัดหา
ลำต้นคอนถอนรากยากคืนมา		
สิ้นชีวาทิ้งวางกลางพงไพร
เกิดที่โปร่งโล่งป่าแดดฝ่าส่อง			
ใบไม้กองเกลื่อนพื้นดินลื่นไถล
กล้วยไม้หล่นป่นปี้ใบบี้ไป			
เฟินตะไคร่เหี่ยวแข็งแห้งโรยรา
เป็นที่พักหลักพิงหยุดสิงสู่			
หลบซ่อนดูเหล่านกโผผกถลา
นั่งพักผ่อนหย่อนใจได้เรื่อยมา		
ชมพฤกษาแลไสวสูงใหญ่ดี
แต่ต้นใหญ่ไต่ยากลำบากข้าม		
ยากแบกหามหอบเป้เอียงเทหนี
กว่าจะพ้นบ่นเมื่อยเหนื่อยเต็มที		
ขอนเช่นนี้น่าบั่นฟันทิ้งโยน
เนื่องจากเดินเข้ามาในป่าตามเส้นทางศึกษาธรรมชาติเกือบครึ่งทางแล้ว เราจึงนั่งพักบนขอนไม้ใหญ่นี้สักครู่ มองดูต้นไม้รอบข้างและยกกล้องส่องหานกไปเรื่อยๆ เพราะได้ยินเสียงร้องของนกกะรางหัวหงอก (White-crested Laughingthrush) ดังให้ได้ยินอยู่ใกล้ๆ เข้าใจว่าต้นไม้ต้นนี้คงถูกพายุพัดถอนรากถอนโคนจนล้มลงมาทั้งต้น และคงล้มลงมาไม่นานนัก เนื่องจากตามลำต้นยังมีกล้วยไม้ เฟินรังนก และพืชอื่นๆเกาะอิงอาศัยอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์
ต้อนรับปีใหม่ ทุ่งใหญ่นเรศวร 19
1 มกราคม 2548