ภูผาจิต

นกตะวัน

หลังจากเดินกลับมายังฝั่งตรงกันข้ามแล้ว พวกเรายืนชมทิวทัศน์ตรงจุดชมวิว ผมมองเห็นภูผาสูงใหญ่เบื้องหน้าที่เรียงสลับซับซ้อนกันหลายลูก และลดหลั่นกันลงมาเรื่อยๆ จนทอดต่อเนื่องมาบรรจบกับ ภูเขียว ที่เรายืนชมทิวทัศน์กันอยู่ บอกไม่ถูกว่าภูลูกใดชื่ออะไรกันบ้าง บอกได้เพียงแค่ ภูกระดึง ในจังหวัดเลย และ ภูผาจิต ในอุทยานแห่งชาติน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์ เท่านั้น แต่มองดูตรงจุดชมวิว เสมือนหนึ่งภูทั้งสองอยู่ใกล้ชิดติดกันมาก 
มองออกไปในหล้าฟ้าเวิ้งว้าง				
เห็นภูขวางค่อนสูงจูงใจฉัน
ภูหนึ่งกว้างร้างเลี่ยนเตียนเท่ากัน			
เขาลูกนั้นภูกระดึงพึงสนใจ
อีกภูหนึ่งพึ่งเห็นเด่นใกล้ชิด				
อยู่แนบติดภูกระดึงกึ่งเขียวใส
ตั้งสูงล้ำน้ำหนาวต้องก้าวไกล			
ขึ้นถึงได้ด้วยเท้าเอาแต่เดิน
ใครหนอเพรียกเรียกภูดูวิปริต			
ภูผาจิตจ้องอยู่ดูขัดเขิน
คงข้องจิตคิดได้ใจเพลิดเพลิน			
จึงกล้าเหินเหาะสู่ยอดภูงาม 
แลสูงล้ำค้ำฟ้าภูผาจิต				
ธรรมชาติคิดสร้างภูดูสวยหวาม
มรดกไทยใต้หล้าฟ้าสีคราม				
ภูมิทัศน์สยามพวกเราเฝ้าดูแล
ในไม่ช้าถึงเวลาที่เราต้องอำลาเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ มุ่งเดินทางกลับสู่กรุงเทพฯ กันเสียที เพราะบ่ายคล้อยมากแล้ว รถตู้ของเราจึงแล่นย้อนกลับมาตามเส้นทางเดิม ต่างคนต่างชมทิวทัศน์สองข้างทางมาเรื่อยๆ จนกระทั่งดวงตะวันอำลาขอบฟ้าทางทิศตะวันตก และความมืดเข้ามาครอบงำ หลายคนจึงหลับลงด้วยความอ่อนเพลีย แต่บางคนยังคงพูดคุยกันไม่ขาดระยะเพราะไม่คุ้นเคยกับการหลับนอนบนรถ
ชมหมู่ปักษา กลางป่าภูเขียว 30
14 พฤศจิกายน 2548