ดวงตา ยามราตรี

นกตะวัน

เราเดินกันมาเรื่อยๆท่ามกลางความมืดสนิทของป่าดิบเขาในยามราตรี หากไม่มีแสงจากไฟฉายคงมองไม่เห็นหนทาง และไม่รู้ด้วยว่าแผ่นดินนั้นกว้างไกลไปสุดที่ใด เพราะแลเห็นแต่ความมืดมิดที่ประดับตกแต่งไปด้วยดวงตาแห่งราตรีของสัตว์บางชนิดในบางครั้ง จนกระทั่งเดินมาถึงบึงแปนทางด้านซ้ายของถนน จึงแลเห็นท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่ประดับตกแต่งไปด้วยดวงดาวหลายล้านดวง ราวกับดวงตายามราตรีที่คอยจ้องมองเราอยู่ตลอดเวลา
เห็นดวงดาวสกาวฟ้าคณานับ			
แต่งประดับเด่นพราวขาวสุกใส
เหมือนดวงตาราตรีมีจิตใจ			
จ้องเราไว้มิเว้นเห็นทุกวัน
คืนใดเหงาเศร้าใจไร้ผองเพื่อน		
เพียงแค่เยือนเยี่ยมฟ้าพาสุขสันต์	
แหงนขึ้นจ้องมองดาวสกาวกัน		
ความสุขนั้นแน่นอนค่อนมากมี
ดาวส่องแรงแสงเย็นเด่นล้อมเดือน		
มิเคยเลือนร้างฟ้าน่าสุขี
มองครั้งใดไร้ทุกข์สุขทันที			
รัตติกาลนี้น่าเยี่ยมเปี่ยมแสงดาว
คอยเป็นเพื่อนเลื่อนไถมิไกลห่าง		
อยู่เคียงข้างเคลื่อนไปใจกลางหาว
ปลอบโยนเราเหงาใจได้ทุกคราว		
ยามปวดร้าวเรียกหาดวงตางาม
หลายคนมองดูดวงดาวกลุ่มโน้นกลุ่มนี้ แต่ผมมองดูครั้งใดจำไม่เคยได้สักที ดูแล้วก็เหมือนกันหมด คืนนี้เราแลเห็นดาวตกด้วย จนกระทั่งดึกมากแล้วและอากาศเย็นมากกว่าปกติ เราจึงพากันเดินกลับ ได้ออกมาเดินเล่นกลางป่าดิบเขาอันมืดมิดในยามราตรีที่ท้องฟ้าสุกสกาวไปด้วยดวงดาวนับล้านมีความสุขได้เหมือนกัน แต่คงไม่ปลอดภัยแน่ถ้าออกมาเดินเล่นตามลำพัง เพราะที่นี่เป็นแหล่งอาศัยของสัตว์ป่ามากหน้าหลายตา ไม่ควรไม่วางใจ 
ชมหมู่ปักษา กลางป่าภูเขียว 15
13 พฤศจิกายน 2547