นิราศกล้วยไม้สิงหะปุระนคร

ณธีร์

 
นิราศร้าง โดยดาย ดังน้ำไหล 
กระโดดลง เรือเหาะ เลาะอ่าวไทย 
บัดเดี๋ยวใจ มาถึงเมือง เฟื่องบุรี 
อึกทึก ตึกราม ในคามเขต 
ยังประเทศ สิงหะ ปุระศรี 
ลงเรือเหาะ เลาะพลัน ในทันที 
รถรามี รับจ้าง อยู่เรียงราย 
เป็นระเบียบ มีระบบ ไร้ระเบิด 
แสนประเสริฐ เป็นว่าเลิศ กว่าทั้งหลาย 
น่าเอาเยี่ยง เอาอย่าง บ้างจะตาย 
แสนเสียดาย มาดูงาน แล้วมิทำ 
เมื่อมาถึง โรงแรม ตะวันตก 
ชื่นหัวอก น้ำใส ไหลเย็นฉ่ำ 
รีบลงชื่อ ขึ้นห้อง ของเก็บงำ 
แล้วถลำ สะพายกล้อง ขึ้นรถตรง 
พลขับ จับทาง เร่งระริก 
โบตาหนิก ที่หมายใจ มิไหลหลง 
มาถึงที่ เพียงอึดใจ ได้รีบลง 
ให้งวยงง แสนสำรวย สวนสวยงาม 
ช่างจัดสรร จัดแจง แบ่งระเบียบ 
ปราณีตเนี้ยบ บรรจงแบ่ง แต่งสนาม 
เป็นหมวดหมู่ ดูหมดจด หมดทุกคาม 
พี่ติดตาม เก็บภาพไป ในทางเดิน 
จวบถึงสวน กล้วยไม้ ที่หมายมั่น 
สองเหรียญพลัน จ่ายไป ไม่ขัดเขิน 
ล้วนสวยงาม ตามดู ชูจิตเพลิน 
งามเหลือเกิน พฤกษา นานาพันธุ์ 
นี่ถ้าน้อง มาด้วย คงช่วยพี่ 
ชักชวนชี้ ชื่นฤทัย ไพรสวรรค์ 
ปิยะจิต สนิทใจ ในไพรวัลย์ 
จวบตะวัน จากฟ้า จำอาลัย 
ล้วนกล้วยไม้ นานา สารพัน 
แต่ชื่อนั้น จำไม่หมด จดไม่ไหว 
เพียงได้ชม เก็บภาพ ระเรื่อยไป 
กล้องแทบใหม้ กดจนเมื่อย เหนื่อยจริงจริง 
มานั่งนับ ได้ร้อย กับเก้ารูป 
จนผอมซูบ เพราะตั้งใจ มาให้หญิง 
สารภี นันทิยา ฟ้าเวียงพิงค์ 
ทั้งมิตรมิ่ง ทั่วไทย ให้เทียมทัน 
บิวตี้ สีชา หลิน แอ๋ม แอน 
ถ้ามาดแม้น ไม่รังเกียจ มิเดียดฉันท์ 
ในคราวหน้า ขอเชิญช่วย ไปด้วยกัน 
จะสุขสันต์ ชื่นใจ ได้ชื่นชม 
จบสิบสอง บทกลอน นิราศเล่า 
ให้รักเรา หวานชื่น อย่าขื่นขม 
แม้นพลั้งพลาด โปรดอภัย อย่าได้ตรม 
ถ้อยคารม หัดกวี ณธีร์เอย ฯ