ผาตรอมใจ

นกตะวัน

ผมกับปริญญ์เดินออกจากผาเดียวดาย ในระดับความสูง 1,050 เมตร เลี้ยวขวาไปตามทางเดินซึ่งพื้นเป็นหินก้อนโตอัดแน่นด้วยดินทรายและประดับด้วยสาวสนมตามริมทางเหมือนเดิม ผ่านป่าดิบเขาอันเขียวชะอุ่มและชุ่มชื้นจนลำต้นของต้นไม้ส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยตะไคร่และมอสเขียวคล้ำ จนวนกลับมาถึงปากทาง จากนั้นปริญญ์ขับรถต่อ เลี้ยวขวาขึ้นเขาไปอีกหน่อย จนมาสุดทางที่ป้อมยามหน้าสถานีเรดาร์ ทางขวามือเป็นจุดชมวิว ผาตรอมใจ
เรามาถึงซึ่งผาชื่อน่าแปลก			
คงคนแรกที่แลชะแง้หา
ต้องอกหักรักหายหน่ายชีวา			
ดั้นด้นมาหมองเศร้าเหงาฤดี
จึงตั้งชื่อลือกันทุกวันนี้			
หน้าผาที่ระทมใจไร้สุขี
เรียกตรอมใจให้ชัดถนัดดี			
มาทั้งทีหมดทุกข์สุขเมื่อมอง
ผามิเคยเอ่ยคำทำใครทุกข์			
กลับสนุกเมื่อนั่งยับยั้งหมอง
เห็นทิวทัศน์ถนัดนักนึกรักมอง		
ผืนป่าต้องแสงตะวันแสบสันตา
ทั้งทุ่งหญ้าผาภูหมู่ไม้เขียว			
แลลดเลี้ยวลึกไปไกลสุดหา
มีฉากหลังหลั่งแสงแรงเรื่อยมา		
คือท้องฟ้าเมฆฟ่องลอยล่องไป
ปริญญ์เลี้ยวขวาเข้าไปจอดรถที่ไหล่ทาง จากนั้นเราเดินไปยังผาตรอมใจซึ่งเปลี่ยนไปจากเดิมมากทีเดียว เพราะกองทัพอากาศผู้ควบคุมดูแลสถานีเรดาร์ตัดโค่นต้นไม้บางส่วนบริเวณหน้าผาออกไปจนเปิดโล่ง เพื่อเปิดโอกาสให้นักท่องเที่ยวแลเห็นทิวทัศน์ได้ถนัดชัดเจนและกว้างไกลขึ้นมากกว่าเดิม มีป้ายสื่อความหมายธรรมชาติตั้งไว้ข้างๆ ทั้งยังสร้างม้านั่งไว้ให้นักท่องเที่ยวได้นั่งชมวิวกันอย่างสะดวกสบายอีกด้วย
ปลายฝน บนเขาใหญ่ 23
12 กันยายน 2547