รพินทร์พลันหันหน้ามองมาเห็น มันยืนเด่นกลางดงพงรกหนา ใบหูแหว่งแกว่งงวงชูควงมา งาข้างขวาค่อนยาวลงสาวดิน เขาฉับพลันลั่นไกใส่ไม่ยั้ง แต่ช้างพังพุ่งบังดั่งก้อนหิน นางล้มคว่ำคะมำหงายตายคาดิน ไอ้แหว่งผินวิ่งเพริดเตลิดไป จอมพรานโกรธพิโรธแท้แน่เหลือเกิน พึ่งเผชิญพบหน้ามาใหม่ใหม่ อีนางช้างขวางทางช่างทำไว้ นี่มันใช้ช้างพังมาบังตัว กระสุนหมดสบถลั่นไม่ทันใจ หงุดหงิดใส่เสือกเผ่นไม่เห็นหัว แทบขว้างปืนยืนนิ่งไม่กริ่งกลัว อยากเด็ดหัวไอ้หูแหว่งด่าแช่งมัน เพชรพระอุมา ตอนดงมรณะ เล่ม 1 บท 39 29 กันยายน 2547
นกตะวัน 29 ก.ย. 2547 13:26 น. - ID 62462 
580
1
0
29 กันยายน 2547 14:11 น. - comment id 340496
มาทักทายและอ่านค่ะ ไม่เคยอ่านมาก่อนเพิ่งมานั่งอ่านที่พี่นกลงเนี่ยแหละคะสนุกดีค่ะ คิดถึงค่ะ
29 กันยายน 2547 15:04 น. - comment id 340570
ชอบจัง แต่งอีกนะค่ะ ชอบอ่านค่ะ เพราะจริง ๆ หนังสือเพชรพระอุมา ผู้หญิงไร้เงาไม่ได้อ่าน แต่ได้อ่านกลอนคุณแทน จึงเหมือนได้อ่านหนังสือเลย ชอบค่ะชอบ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
