แม่กลอง

นกตะวัน

ในที่สุดผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนต่างร่ำลากัน เพื่อแยกย้ายกันกลับกรุงเทพฯ สมเกียรติไม่รอช้ารีบขับรถตู้ออกจากลานจอดรถที่ดูเหมือนกับเพนียดคล้องช้างทันที จนกระทั่งเราออกมาถึงสี่แยกท่าสารภีซึ่งสองข้างบาทวิถีและบนเกาะกลางถนนเต็มไปด้วยต้นทรงบาดาลที่ผลิดอกสีเหลืองอร่ามอีกครั้ง แล้วในไม่ช้าเรามาถึงตัวเมืองกาญจน์ซึ่งเป็นบริเวณที่แม่น้ำแควใหญ่กับแม่น้ำแควน้อยไหลมารวมกันเป็นแม่น้ำแม่กลอง
โอ้แม่กลองมองแลไม่แน่ใจ			
เหตุไฉนวันนี้มีน้ำมาก
สองฝั่งแม่แลไปน้ำไหลหลาก			
เรือข้ามฟากยากนักจักแล่นมา
ฉันจำได้วัยเด็กยังเล็กนั้น			
แม่สวยสันเห็นน้ำต่ำนักหนา
มองทางไหนใกล้ไกลไปสุดตา		
เรือพายมาผ่าน้ำงามล้ำจริง
หาดทรายขาวยาวเรียงเฉียงเลียบฝั่ง		
พืชสะพรั่งฝั่งเคี้ยวสีเขียวสิง
เรือขุดทรายรายไปสุขใจจริง		
ผู้คนวิ่งว่ายน้ำฉ่ำกระเซ็น
ครั้นมีเขื่อนเบือนไปไร้ราศี			
น้ำล้นปรี่หลั่งไหลหาดไม่เห็น	
เหมือนแม่กลองร้องไห้ให้ลำเค็ญ		
มองแลเห็นเป็นน้ำตาน่าเศร้าใจ
ยังจำได้เสมอ ทุกครั้งที่เดินทางไปเยี่ยมเยียนญาติที่ตำบลลูกแก อำเภอท่ามะกา จังหวัดกาญจนบุรี ในเวลาเย็นคุณพ่อจะพาผมลงไปเล่นน้ำในแม่น้ำแม่กลองเสมอ เพราะน้ำตื้นจนแลเห็นหาดทรายโผล่พ้นน้ำ เรียงรายอยู่สองฝั่ง ลงไปเล่นน้ำได้สบายมาก แต่ในปัจจุบันมีการสร้างเขื่อนกักกั้นน้ำ น้ำในแม่น้ำจึงไหลท่วมท้นอยู่ตลอดเวลา แล้วในที่สุดเราต้องอำลาเมืองกาญจน์เสียที เมื่อรถของสมเกียรติแล่นเข้าเขตจังหวัดราชบุรี นครปฐม และกรุงเทพฯ 
ประชุมเชิงปฏิบัติการ ริมแม่น้ำแควใหญ่ 30
5 กันยายน 2547