หม่อมบุญนาก และขุนรอง

นกตะวัน

ก่อนปี พ.ศ. 2356 สุนทรภู่เดินทางไปเพชรบุรีเป็นครั้งแรกตามลำพัง สันนิษฐานว่าไปพักอยู่ที่บ้านหม่อมบุญนากในกรมพระราชวังหลังซึ่งออกไปทำนาภายหลังจากกรมพระราชวังหลังทิวงคตแล้ว เมื่อเดินทางไปถึงเพชรบุรีสุนทรภู่ป่วยขึ้นมากระทันหัน หม่อมบุญนากจึงช่วยดูแลรักษาพยาบาลให้จนหายป่วยและปรารภว่าจะหาคู่ครองให้ แต่ต่อมาย้ายไปพักอยู่ที่บ้านขุนรองซึ่งเป็นเพื่อนรักที่ยังไม่ได้แต่งงาน และอยู่ไม่ห่างไกลจากบ้านหม่อมบุญนากมากนัก  
จากวังหลังนั่งเรือเพื่อเมืองเพชร		
ร่อนเร่เตร็ดเตร่มาหาเพื่อนฝูง
คงเพื่อนกันหันหน้ามาชักจูง			
แม้มิตรสูงบรรดาศักดิ์ยังรักกัน
หม่อมบุญนากจากกรุงมุ่งทำนา		
หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินชินไม่หวั่น		
ต้อนรับภู่อยู่สบายใจกายนั้น			
ครั้นป่วยกันแกดูแลชะแง้คอย
ทั้งอยากหาภรรยาให้มิใช่น้อย		
แต่ภู่คอยเคล้าจันมั่นมิถอย
ด้วยรักมากจากกันทุกวันคอย		
หวังน้องน้อยเนื้อนิ่มยิ้มเต็มใจ	
แล้วย้ายไปให้สราญบ้านขุนรอง		
มิหม่นหมองมิตรภาพฉาบสดใส
เป็นเพื่อนดีที่รู้จักทักกันไป			
ก่อนสู่ไกลกลับกรุงมุ่งหางาน
		
สุนทรภู่พำนักอยู่ที่เพชรบุรีจนถึงปลายปี พ.ศ. 2356 จึงเดินทางกลับกรุงเทพฯ เมื่อกลับถึงกรุงเทพฯ แล้ว ไม่ปรากฏว่าสุนทรภู่พำนักอยู่ ณ ที่ใด เพราะไม่มีที่พักเป็นหลักแหล่ง ในช่วงเวลานี้สุนทรภู่อาจกลับไปยึดอาชีพบอกดอกสร้อยสักวาหรือบอกบทละครตามที่เคยทำมา และคงมีอาชีพสอนหนังสือและแต่งหนังสือด้วย ระยะนี้สุนทรภู่คงพยายามหาทางคืนดีกับแม่จันด้วย เพราะแม่จันคงหายโกรธสุนทรภู่แล้ว แต่ติดขัดที่ญาติผู้ใหญ่หรือเจ้านาย 
สุนทรภู่ กวีสี่แผ่นดิน
สมัยรัชกาลที่ 2 (2352-2367)
บทที่ 22