บ้านกร่ำ

นกตะวัน

ครั้นถึงปี พ.ศ. 2350 สุนทรภู่มีอายุย่างเข้า 22 ปี ได้เดินทางไปเมืองแกลง เพื่อไปหาบิดาที่บวชเป็นพระอยู่ที่วัดป่า บ้านกร่ำ ซึ่งบวชได้ 20 พรรษาแล้ว มีลูกศิษย์ติดตามไปด้วย 2 คนคือน้อยกับพุ่ม ซึ่งรับอาสาแจวเรือให้ และมีนายแสงนำทางไป โดยล่องเรือไปตามลำน้ำเจ้าพระยา เข้าคลองสำโรง คลองหัวตะเข้ ออกปากแม่น้ำบางปะกง ไปขึ้นบกที่บางปลาสร้อย เมืองชลบุรี แล้วเดินทางต่อด้วยเท้า จนกระทั่งถึงบ้านกร่ำ เมืองแกลง
ท่านล่องเรือเบื่อมากจากวังหลัง		
พุ่มนั้นนั่งกับน้อยคอยแจวสู่
พร้อมนายแสงแจ้งทางย่างก้าวรู้		
ทั้งสี่ทู้ทนไปใจคะนอง
จากเมืองชลด้นเดินเพลินกันหน่อย		
ฝากเรือน้อยขุนจ่าเมืองเปลื้องสนอง
หลังพำนักพักกันสามวันครอง		
มิเคยหมองหม่นชีวิตลิขิตมา
ถึงบ้านเก่าเข้าระยองตรองสับสน		
นายท้ายตนเตลิดไปไม่คิดหา
ต้องเที่ยวถามตามทางอย่างเวทนา		
บุกบั่นป่าฝ่าไปไม่พรั่นพรึง
เข้ามาย่านบ้านกร่ำคลำทางถูก		
คงเพราะลูกรักพ่อถ่อจนถึง
น้ำตาใสไหลนองมองคะนึง			
ด้วยคิดถึงบิดามาเนิ่นนาน
		
เมื่อสุนทรภู่ไปถึงบ้านกร่ำได้พบบิดาซึ่งบวชเป็นพระอยู่ที่วัดป่า คงคิดจะบวชอยู่เหมือนกันเพราะมีอายุครบอุปสมบทแล้ว และคงอยากล้างอัปมงคลที่ต้องถูกขังอยู่ในคุกด้วย แต่ยังไม่ทันได้บวช เพราะอยู่กับบิดาได้เพียง เดือนเศษ สุนทรภู่ได้ล้มป่วยเป็นไข้ป่าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ต้องรักษาตัวอยู่ที่บ้านกร่ำนานกว่า 1 เดือนจึงหายป่วย โดยมีหลานชื่อม่วงกับคำดูแลพยาบาล หลังจากนั้นจึงเดินทางกลับกรุงเทพฯ รวมเวลาไปกลับราว 3 เดือน
สุนทรภู่ กวีสี่แผ่นดิน
สมัยรัชกาลที่ 1 (2329-2352)
บทที่ 13