::: น้อยใจ :::

ชมอักษร

ให้น้อยเนื้อ .. ต่ำใจ .. อาลัยเหลือ
เปรียบดั่งเรือ .. คลอนสั่น .. หวั่นในจิต
ยิ่งทบทวน .. ครวญคร่ำ .. ให้ย้ำคิด
ค่าน้อยนิด .. เขานั้น .. ไม่หันมอง
คำคิดถึง .. พึงได้ .. ไยไม่เห็น
เช้าจรดเย็น .. เร้นไว้ .. หัวใจหมอง
อยากได้ยิน .. สักครา .. น้ำตานอง
ด้วยใฝ่ปอง .. สองคำ .. ให้ฉ่ำใจ
ความรู้สึก .. ให้กัน .. มันคงน้อย
หากเต็มร้อย .. ไม่ถึง .. ครึ่งใช่ไหม 
ความคำนึง .. ซึ้งหวาน .. หว่านให้ใคร
กับเราไซร้ .. ไฉนเลย .. ไม่เอ่ยคำ
ยิ่งคิดไป .. ไหวหวั่น .. สั่นจนล้า
กาลเวลา .. พาให้ .. ใจชอกช้ำ
อยากตัดพ้อ .. เขาหนอ .. ช่างใจดำ
เก็บกลืนกล้ำ .. ทำใจ .. ให้ลืมลง
จะไม่หวัง .. ฟังคำ .. ให้ด่ำดื่ม
หมดสิทธิ์ปลื้ม .. ลืมเขา .. ไม่เฝ้าหลง
เมื่อเรานั้น .. ไร้ค่า .. ก็น่าปลง
เหี่ยวแห้งลง .. ตรงพื้น .. ไม่คืนมา
คงเห็นเป็น .. ดอกหญ้า .. น่าอายนัก
แค่ทายทัก .. ยามผ่าน .. เท่านั้นหนา
เห็นดอกไม้ .. งามซึ้ง .. ตรึงอุรา
จึงถอนตา .. ละใจ .. ไม่หันคืน 
ไม่เป็นที่ .. ปรารถนา .. น่าคิดถึง
ควรแล้วซึ่ง .. รอนล้า .. ไม่น่าฝืน
ด้วยต่ำต้อย .. น้อยนิด .. อย่าคิดอื่น
ไม่อาจยืน .. ปักไว้ .. ในแจกัน
มิอาจเปรียบ .. เทียบเท่า .. เจ้าดอกไม้
น่าน้อยใจ .. ในอก .. ตกประหวั่น
ยังริอาจ .. ออดอ้อน .. วอนขอจันทร์
ให้เหลียวหัน .. ฝันไป .. เขาไม่แล 
ควรตัดใจ .. ใยเยื่อ .. อย่าเหลือไว้
หากหวังใด .. ในเขา .. เราจะแย่
ต้องหักห้าม .. ปรามใจ .. ไม่ตอแย
เรามันแค่ .. ดอกหญ้า .. ไม่น่าจำ
.......................................

ปล. คำ ..ดอกหญ้า.. ชมอักษรไม่ได้เลียนแบบกลอน..ดอกหญ้า..ของผู้หญิงไร้เงานะคะ..
แต่มีเหตุผลส่วนตัวที่ใช้คำนี้ และความหมายของกลอนก็ต่างกันอยู่แล้วค่ะ ..
ต้องขอออกตัวไว้ก่อนเลย .. แหะ ๆ  ^^;