เสมียน นักเลงกลอน

นกตะวัน

ในเวลาต่อมา สุนทรภู่เข้ารับราชการเป็นเสมียนทำหน้าที่นายระวาง (คงทำหน้าที่เกี่ยวกับวัดระวาง) ในกรมพระคลังสวน (หน่วยงานของทางราชการซึ่งมีหน้าที่เก็บอากรสวนและวัดระวาง รวมทั้งดูแลการจัดเก็บขนอนตลาดด้วย) วัดระวางนั้นคงเป็นวัดที่ขึ้นทำเนียบไว้ ในระหว่างที่สอนเลขและหนังสืออยู่ที่วัดชีปะขาวจนกระทั่งมาเป็นนายระวางในกรมพระคลังสวนนี้ สุนทรภู่คงเริ่มแต่งกาพย์กลอนบ้างแล้ว แต่คงยังไม่เป็นชิ้น
เขาทำงานด้านเสมียนเพียรขยัน		
สู้บากบั่นแบกเลี้ยงไม่เกี่ยงสอน
สร้างชื่อเสียงเรียงนามคามนคร		
ประพันธ์กลอนกาพย์โคลงจรรโลงใจ
กิตติศัพท์คับกรุงรุ่งเรืองยิ่ง			
ปราศรัยจริงด้วยอักษรอ่อนช้อยใส่
กลเม็ดเด็ดนานาคว้ามาใช้			
ยากหาใครคารมเทียบเปรียบไม่มี
ดุจดั่งเพชรเม็ดงามอร่ามเรือง			
ส่องแสงเลื่องลือไกลไปแสนถี่
สุดเขตแดนแคว้นสยามนามภู่นี้		
รู้จักดีดังกระเดื่องรุ่งเรืองมา
นายระวางช่างเขียนเสมียนไทย		
ผู้ยิ่งใหญ่ยอดเยี่ยมเปี่ยมนักหนา	
สุนทรภู่ครูเราเจ้าวิชา			
คิดสรรหากลอนตลาดนิราศงาม	
ท่านหมั่นศึกษาเรื่องกลอนจากกลอนเก่าที่แต่งกันในสมัยกรุงศรีอยุธยา แล้วนำมาพัฒนาให้เป็นกลอนแปดหรือกลอนสุภาพตามแบบฉบับของท่านที่เรียกกันว่า กลอนตลาด อย่างไม่มีใครเทียบได้ในยุคต้นแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ เพราะกลอนของท่านแพรวพราวไปด้วยสัมผัสในทั้งสัมผัสสระและอักษรจนฟังดูรื่นหูกว่ากลอนเก่า คงได้รับแบบอย่างมาจากกลอนกลบทมธุรสวาทีในกลบทศิริวิบุลกิตต์ของหลวงศรีปรีชา (เซ่ง) ในสมัยกรุงศรีอยุธยา
สุนทรภู่ กวีสี่แผ่นดิน
สมัยรัชกาลที่ 1 (2329-2352)
บทที่ 9