วังหลัง

นกตะวัน

เนื่องจากบิดาของสุนทรภู่ได้หย่าร้างกับมารดาของสุนทรภู่ตั้งแต่สุนทรภู่เกิด แล้วกลับไปบวชเป็นพระอยู่ที่บ้านกร่ำ เมืองแกลง ซึ่งเป็นถิ่นฐานเดิม มารดาของสุนทรภู่จึงถวายตัวเป็นแม่นมของพระองค์เจ้าหญิงจงกล พระธิดาในกรมพระราชวังหลัง (สมเด็จเจ้าฟ้ากรมหลวงอนุรักษ์เทเวศร์) สุนทรภู่จึงต้องอยู่กับมารดาในพระราชวังหลัง และถวายตัวเป็นข้าในกรมพระราชวังหลังตั้งแต่ยังเป็นเด็กอายุเพียง 2 ขวบเท่านั้น 
ตั้งแต่เล็กเด็กอยู่เป็นผู้ใหญ่			
พักอาศัยสิงสู่คู่วังหลัง
แลเห็นน้ำฉ่ำใสไหลประดัง			
ล้นสองฝั่งบางกอกน้อยชดช้อยคลอง
ต้องเล่าเรียนเขียนอ่านในย่านนี้		
เป็นข้าที่ถูกใจเรียกใช้สนอง
เด็กวังหลังฝั่งธนผู้คนมอง			
เขากลับหมองเมินหน้าบิดาไกล
ฝากชีวิตลิขิตไว้ในวังหลัง			
ตราบชีพยังอยู่ยงคงไสว
แม้ตายลับดับหายมลายไป			
ขอสิงในวังนี้ทุกวี่วัน
ยามมานั่งฝั่งคลองมองด้วยญาณ		
โรงพยาบาลศิริราชลองวาดฝัน
เคยเป็นวังตั้งไว้ใหญ่สำคัญ			
เมื่อคราวนั้นสุนทรภู่เคยอยู่เคียง
เมื่อสุนทรภู่เติบโตขึ้นคงได้รับการศึกษาในสำนักพระราชวังหลัง หรือจากวัดที่อยู่ใกล้ๆพระราชวังหลัง ซึ่งอาจเป็นวัดบางว้าใหญ่ (วัดระฆัง) หรือวัดบางว้าน้อย (วัดอมรินทร) หรือวัดชีปะขาว (วัดศรีสุดาราม) ซึ่งอยู่ริมคลองบางกอกน้อย จังหวัดธนบุรี สุนทรภู่พำนักอยู่ในพระราชวังหลังนี้จนกระทั่งสิ้นรัชกาลที่ 1 ทีเดียว มารดาได้สามีใหม่ และมีลูกด้วยกัน 2 คน เป็นหญิงทั้งคู่ คนหนึ่งชื่อฉิม อีกคนหนึ่งชื่อนิ่ม  
สุนทรภู่ กวีสี่แผ่นดิน
สมัยรัชกาลที่ 1 (2329-2352)
บทที่ 5